Ηχεί παράδοξα στα αυτιά μας όμως έχει πλέον και επιστημονική «σφραγίδα». Ο λόγος για τα αποτελέσματα έρευνας, που αναφέρουν, πως οι αθλητές που συμμετέχουν σε ομαδικά αθλήματα, έχουν μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο από ότι θα είχαν, αν το άθλημά τους ήταν ατομικό!

Τα αγαθά της καλής συνεργασίας τα γνωρίζαμε από παλιά. Το ότι η συνεργασία όμως δρα και ως… παυσίπονο, είναι κάτι που πρώτη φορά το ακούμε! Και αποτελεί πραγματική είδηση καθώς η εν λόγω διαπίστωση, φέρει πλέον και επίσημα επιστημονική «βούλα» από τους ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης..

Η πραγματικά ενδιαφέρουσα έρευνα έγινε από την επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που έκπληκτη διαπίστωσε, πως η συμμετοχή και η ομαδικότητα επηρεάζουν ιδιαίτερα τον οργανισμό μας.

Η διαπίστωση αυτή ξεκίνησε μετά από προσεκτική μελέτη της ομάδας κωπηλασίας του Πανεπιστημίου, τα μέλη της οποίας στο τέλος κάθε προπόνησης έδειχναν μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο από το ότι έδειχναν, όταν η προπόνησή τους ήταν ατομική.

Το πείραμα έγινε με έναν εξαιρετικά απλό τρόπο. Στο τέλος ενός αγώνα κωπηλασίας, επιστήμονες του Πανεπιστημίου, έσφιξαν με ειδικά λάστιχα (σαν αυτά που χρησιμοποιούνται στις αιμοληψίες), τα μπράτσα των αθλητών. Το σφίξιμο έγινε ιδιαίτερα έντονο και έφτασε μέχρι το σημείο, που ο πόνος έγινε αφόρητος για τους αθλητές.

Εκεί, ωστόσο, παρατηρήθηκε, πως όλοι οι κωπηλάτες, έδειξαν μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο, όταν αθλούνταν όλοι μαζί παρά όταν το ίδιο πείραμα επαναλήφθηκε στους ίδιους, όταν έκαναν ατομικά την προπόνησή τους!

Παυσίπονο η συνεργασία;

Και όμως, ναι. Φαίνεται τελικά, πως η συνεργασία και η ομαδικότητα αποτελούν το ισχυρότερο «αντίδοτο» απέναντι στον πόνο. Ο λόγος φαίνεται, πως είναι οι «θαυματουργές» ενδορφίνες, που απελευθερώνονται στον εγκέφαλο με την άσκηση και που όπως φάνηκε, η ποσότητα της απελευθέρωσής τους είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν οι αθλητές συμμετέχουν σε ομαδικά αθλήματα.

Έτσι, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός, ότι οι αθλητές παρότι βίωναν την ίδια «ποσότητα» πόνου, όταν βρίσκονταν με τους συναθλητές τους, είχαν μεγαλύτερη αντοχή ενώ όταν ήταν μόνοι τους, δεν ήταν σχεδόν καθόλου ανεκτικοί στον πόνο.

Η μεγαλύτερη ποσότητα ενδορφινών, που απελευθερώνεται στον εγκέφαλο με την ομαδική άθληση και τη συνεργασία, εξηγεί και μια σειρά άλλων περιστατικών, που συνέβησαν μέσα στα χρόνια στον χώρο του αθλητισμού και πραγματικά προκάλεσαν απορία.

Ο λόγος για το αξέχαστο εκείνο περιστατικό, που συνέβη το 1956, σε τελικό αγώνα για το κύπελλο ανάμεσα στις ποδοσφαιρικές ομάδες Μάντσεστερ και Μπέρμινγκχαμ. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο τερματοφύλακας της Μάντσεστερ, ο Bert Trautmann, έσπασε το λαιμό του στην προσπάθειά του να αποκρούσει ένα γκολ. Και ενώ οι πόνοι του ήταν αφόρητοι και οι γιατροί της ομάδας, του συνιστούσαν να αποχωρήσει, εκείνος παρέμεινε μάχιμος στον αγώνα και βοήθησε την ομάδα του να νικήσει με σκορ 3-1!

Κι ενώ ακόμη παραμένει μυστήριο το γιατί ο ανθρώπινος οργανισμός εκλύει μεγαλύτερες ποσότητες ενδορφινών, όταν συμμετέχει σε ομαδικά αθλήματα ή δραστηριότητες και έτσι γίνεται περισσότερο ανθεκτικός στον πόνο, οι μελετητές αναφέρουν, πως η συμμετοχή, η συνεργασία και η ομαδικότητα, αποτελούν την πιο ενδεδειγμένη λύση για μια σειρά προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.