Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Κοκκαλιάρη
[email protected]
Δύσκολες ισορροπίες και εύθραυστες συμμαχίες διαμορφώνονται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Το τοπίο είναι ρευστό και όλες οι πλευρές δίνουν τη δική τους μάχη στη διπλωματική σκακιέρα, με στόχο να αποκτήσουν το μεγαλύτερο δυνατόν προβάδισμα.
Τις τελευταίες ημέρες είναι το «τρίγωνο» Ελλάδας, Λιβύης και Τουρκίας που προσελκύει το ενδιαφέρον, με μια σειρά κρίσιμων επαφών να διεξάγονται παράλληλα. Αδιαμφισβήτητα η σχέση Άγκυρας και Τρίπολης είναι ισχυρή και δοκιμασμένη στον χρόνο. Άλλωστε, αυτό φάνηκε τόσο με το «περιβόητο» μνημόνιο για τις θαλάσσιες ζώνες όσο και με το ισχυρό οικονομικό αποτύπωμα της Τουρκίας στη δοκιμαζόμενη από τον μακροχρόνιο εμφύλιο Λιβύη.
Από την πλευρά της η Αθήνα επιδιώκει να αναθερμάνει τις σχέσεις της με την Τρίπολη, αξιοποιώντας τα δικά της «χαρτιά». Η Λιβύη, έπειτα από μία πολυετή περιπέτεια, σαφέστατα επιδιώκει την ευρωπαϊκή συμβολή στην προσπάθεια που γίνεται για την ανοικοδόμηση της χώρας. Η Ελλάδα μπορεί να συμβάλει σε μία τέτοια κατεύθυνση και να αποκαταστήσει τις «τραυματισμένες» σχέσεις από το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο.
Αυτό στο οποίο εστιάζει από την πλευρά της η Αθήνα είναι το μνημόνιο για τις θαλάσσιες ζώνες να παραμείνει στο «ράφι» και να μην περάσει από τη λιβυκή Βουλή σε αυτήν τη φάση. Στα… συν είναι και η έναρξη του διαλόγου για τις θαλάσσιες ζώνες μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, ωστόσο δεδομένο είναι πως η Άγκυρα θα επιδιώξει να διατηρήσει τον σφιχτό «εναγκαλισμό» με τη χώρα αυτή.
Αυτό, άλλωστε, έγινε εμφανές και από τις χθεσινές εμπρηστικές δηλώσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν όσον αφορά τόσο το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο όσο και την Κύπρο. Πρόκειται για μια ακόμα κίνηση που δείχνει πως παρότι ο Τούρκος πρόεδρος θέλει να εμφανιστεί με... φιλοευρωπαϊκό κοστούμι, στην πράξη δείχνει να μην επιθυμεί τον διάλογο. Απλώς θέλει να παίξει το παιχνίδι του... μουντζούρη, φορτώνοντας αλλού τις ευθύνες για το αδιέξοδο των συζητήσεων. Πρόκειται όμως για ένα παλιό και ξεπερασμένο κόλπο.
