Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Το οκτάωρο παραμένει κατοχυρωμένο ως έχει. Εκείνο που προστίθεται είναι το δικαίωμα του εργαζόμενου να ζητήσει ο ίδιος, σε συνεννόηση με τον εργοδότη του, να εργαστεί πιο πολύ για ένα διάστημα, κερδίζοντας σε άδεια, σε μία εποχή που θα το επιλέξει ο ίδιος. Τόσο απλά. Τόσο λειτουργικά».
Ωραία είναι τα απλά, αλλά στα εργασιακά υποψιαζόμαστε πόσο ελεύθερα, λειτουργικά και απλά θα γίνεται η διευθέτηση του χρόνου εργασίας.
Σε μία πρόχειρη μετάφραση, οι επιχειρήσεις και εργοδότες θα μπορούν να απασχολούν επιπλέον δυο ώρες το προσωπικό τους μέχρι και έξι μήνες, συμψηφίζοντας τον επιπλέον χρόνο των δύο ωρών είτε με μείωση του ωραρίου από τις οκτώ στις έξι ώρες για το επόμενο εξάμηνο, είτε με χορήγηση ρεπό, είτε με επιπλέον άδεια.
Ωραία είναι τα απλά και στα καλά νέα της ημέρας να πούμε πως, σύμφωνα με όσα είπε ο αρμόδιος υπουργός, απαγορεύεται να συμβεί οτιδήποτε από αυτά εάν ο εργαζόμενος δεν το επιθυμεί. Ο ίδιος θα το αιτείται και θα συμφωνεί. Υποθέτω, όχι με τον ίδιο τρόπο που κάποιος «συμφωνεί» να επιστρέψει το δώρο Χριστουγέννων ή Πάσχα στο... χέρι. Δεν αφήνει ίχνη στους ελέγχους και την αυθαιρεσία καθαίρει.
Ωραία είναι τα απλά και τα ψηφιακά, όπου οι επιθεωρητές θα παρακολουθούν σε πραγματικό χρόνο αν τηρούνται οι κανόνες, αλλά ο χρυσός κανόνας λέει ότι όποιος έχει τον χρυσό κάνει τους κανόνες.
Ωραία είναι η προστασία της εργασίας, αλλά υπάρχει και η εμπειρία.
Χίλια άρθρα δεν λέγουν ό,τι ο μύθος του Γρανίτσα από το βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου».
«Μια Αλεπού κάθονταν μια φορά και ραχάτευε σ’ ένα βουνό:
- Τι κάνομε εδώ, μάνα; την ρωτούσαν τα παιδιά της.
- Ζεσταινόμαστε, παιδιά μου, τους είπε.
- Μα πού είναι η φωτιά;
- Στ’ από πέρα βουνό.... δεν την βλέπετε;
Τότε ένα από τα παιδιά της πήδηξε και φώναξε:
- Νερό μάνα, νερό μάνα, νερό μάνα, νερό και μ’ έκαψε μια σπίθα απ’ τη φωτιά!!!»
