Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Παραφράζοντας τη διάσημη στα λογοτεχνικά χρονικά εναρκτήρια φράση του βιβλίου «Άννα Καρένινα», θα μπορούσαμε να πούμε ότι «οι ευτυχισμένοι χωρισμοί γονέων είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι, όμως, κάθε επώδυνο χωρισμό τον βαραίνει η δική του ιδιαίτερη δυστυχία».
Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι με την εμμονή του νομοθέτη για τις μεταρρυθμίσεις στο Οικογενειακό Δίκαιο σε οριζόντιες λύσεις, λες και τα παιδιά είναι φορολογικές ρυθμίσεις.
Πρώτα ήταν η υποχρεωτική συνεπιμέλεια, πλέον εισάγεται μια οριζόντια πάλι «υποχρεωτικότητα της συν-απόφασης» των γονέων.
Αρχικώς ορίζεται πως η επικοινωνία περιλαμβάνει τόσο τη φυσική παρουσία και την επαφή του τέκνου με τον γονέα με τον οποίο δεν διαμένει, όσο και τη διαμονή του τέκνου στην οικία του γονέα αυτού. Στη συνέχεια τίθεται υποχρέωση στον γονέα με τον οποίο διαμένει το τέκνο να διευκολύνει και να προωθεί την επικοινωνία του τέκνου με τον άλλο γονέα σε καθημερινή βάση. Κάτι δεν πάει καλά, η λογική αντίφαση κάνει στάση.
Ο νομοθέτης κατανέμει οριζόντια και τον χρόνο με ασάφεια και μόνο. «Ο χρόνος επικοινωνίας του τέκνου με φυσική παρουσία με τον γονέα, με τον οποίο δεν διαμένει, τεκμαίρεται στο ένα τρίτο (1/3) του συνολικού χρόνου επικοινωνίας, εκτός αν…». Το δικαστήριο θα πιάνει κομπιουτεράκι, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης, ωσάν να είναι αντίδοτο οι μαθηματικοί υπολογισμοί στο «φαρμάκι».
Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι η επιχειρούμενη διασφάλιση του δικαιώματος του γονέα για επικοινωνία, δικαίωμα το οποίο δεν μπορεί να χάσει, παρά μόνον αν καταδικαστεί αμετάκλητα για τέλεση σοβαρών ποινικών αδικημάτων (ενδοοικογενειακής βίας, γενετήσιας ελευθερίας κ.ο.κ.) σε βάρος του παιδιού ή σε βάρος του άλλου γονέα.
Δηλαδή, ένα παιδί θα εξακολουθήσει να διαμένει ή να επικοινωνεί -αμετάβλητη καταδίκη σημαίνει πόσα χρόνια στην Ελλάδα, πέντε, οκτώ, δέκα;- με έναν γονέα που έχει εγκληματική συμπεριφορά. Αυτά δεν είναι σοβαρά, ιδίως όταν συχνά απαιτούνται περιοριστικά μέτρα, όχι μετά από μία αιωνιότητα και μια μέρα, αλλά αμέσως μετά την καταγγελία.
Το ζήτημα δεν είναι οι μαμάδες ή οι «ενεργοί μπαμπάδες», οι οποίοι μονοπωλούν τη δημόσια συζήτηση. Το ζήτημα δεν είναι ο συμψηφισμός των δικαιωμάτων των γονέων. Το θέμα είναι το παιδί και πόσο η αδιάκριτη επιβολή της αναγκαστικής συναπόφασης το συμφέρον του εξυπηρετεί.
