Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Δεν έχουμε μόνο τη βία και την κακοποίηση, τη διαστροφική συμπεριφορά του θύτη και των θυτών, αντιμετωπίζουμε μια άκρως αντιθεσμική συμπεριφορά, κραυγές που ζητούν να στήσουμε δικαστήρια εκ των ενόντων... Αυτό μας ξεπερνά. Είμαστε κράτος δικαίου. Οτιδήποτε άλλο θίγει τη δημοκρατία και το κύρος των θεσμών».
Στοιχειώδες. Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όλοι, ακόμη και οι επικίνδυνοι -έτσι, δεν χαρακτηρίσατε τον τέως καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου;- δικαιούνται την προστασία των θεσμών.
Το κράτος δικαίου, όμως, δεν κινδύνευε όταν μας έλεγαν να μην ασχολούμαστε γιατί κανείς δεν είναι αναμάρτητος; Το κύρος των θεσμών δεν εθίγη από την οδηγία προς τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ να παίζουν πλάνα του καταγγελλόμενου όπου είναι μόνος του;
Το κύρος των θεσμών δεν εθίγη από τo «ανθρώπινο λάθος» ότι «ο σκηνοθέτης βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα»;
Τίποτα και καμιά αντίδραση δεν δημιουργείται εν κενώ. Πίσω από τις κραυγές, τις «φήμες», που έγιναν μέσα σε λίγες μέρες «σφήκες», και τα «ευκαιριακά στημένα δικαστήρια» κρύβεται ο φόβος της συγκάλυψης. Παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος η αποσιώπηση όταν σκάνε οι καλά κρυμμένες εξουσιαστικές ραφές. Θα πουν, θα γράψουν, θα μειωθεί η συχνότητα και η ένταση, θα κάτσει το θέμα. Ψέμα; Έτσι δεν εξαφανίστηκε η προ ετών επίθεση με μαχαίρι, αλλά έμεινε άγνωστο το χέρι;
Έτσι δεν απλώθηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού πάπλωμα πάνω στις αθλιότητες του Τζέφρι Έπσταϊν και στις διασυνδέσεις του με την εξουσία, ενώ το έγκλημα ήταν κοινό μυστικό στα δημοσιογραφικά γραφεία; Έτσι δεν κόβανε τις κοινές φωτογραφίες, έτσι δεν ξέπλεναν τις ποινικά κολάσιμες ιστορίες, έτσι δεν έθαβαν τις καταγγελίες;
Έτσι δεν έκρυψε ο διευθυντής του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού ότι γνώριζε από το 2018 τι έκανε το «αστέρι» Ντιαμέλ στον ανήλικο υιό Κουσνέρ; Ο Φρεντερίκ Ριόν, βέβαια, παραιτήθηκε, αλλά είτε στο Παρίσι είτε αλλού στη Δύση υποψιάζονται ότι κι άλλοι γνώριζαν, μα τα τσανάκια τους δεν χώριζαν.
Είτε στο Παρίσι είτε αλλού στη Δύση ξέρουν πόσα μπορεί να κάνει η εξουσία -κάθε εξουσία, και η μιντιακή- και πώς παρέχει προστασία. Χωρίς υποκριτική τέχνη.
