Το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Draw with Me», σε σενάριο και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Βενετόπουλου, βρίσκεται μια ανάσα από τις υποψηφιότητες, στην κατηγορία Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους, για την 93η απονομή βραβείων Όσκαρ τον Απρίλιο του 2021, σύμφωνα με ανακοίνωση του Ιδρύματος Ωνάση.

Πρόκειται για την ιστορία του Μπρέντον Σολ -ενός ταλαντούχου, έφηβου, τρανς καλλιτέχνη, με δυσφορία φύλου, για τον οποίον η τέχνη υπήρξε καταφύγιο και διέξοδος, συνάμα, ως μέσο αυτοέκφρασης. Ένα συγκινητικό πορτρέτο του Μπρέντον και του «ταξιδιού» αποδοχής που πραγματοποίησε ο ίδιος και η υποστηρικτή οικογένειά του, τις δοκιμασίες που υπέστησαν και, εν τέλει, ξεπέρασαν, από τη δημόσια εκδήλωσή του και την επακόλουθη απόπειρα αυτοκτονίας έως την καλλιτεχνική του εξέλιξη και την ακτιβιστική του δράση.

Στην ταινία, η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Ωνάση και σε συνεργασία με το The Trevor Project, η θεία του Μπρέντον Σολ, Τζένιφερ Λόπεζ, συμμετέχει σε μια ειδική εισαγωγή, όπου εξηγεί γιατί το συγκεκριμένο φιλμ είναι τόσο εύστοχο και πιο επίκαιρο από ποτέ: «Το φιλμ είναι σημαντικό και διαχρονικό τόσο ως ιστορία όσο και ως μήνυμα και ασκεί τεράστια επίδραση σε όλους εμάς που βλέπουμε και βιώνουμε όλα όσα περνάει η οικογένειά του σε μια περίοδο αποδοχής και παραδοχής».

Επιπλέον, στην ταινία -η οποία προβάλλεται σε ψηφιακά Φεστιβάλ, έχει τη στήριξη σημαντικών πολιτιστικών Οργανισμών ανά την υφήλιο και είναι διαθέσιμη on demand, έως τις 9 Φεβρουαρίου, μέσω vimeo- περιλαμβάνονται και δηλώσεις του νεοεκλεγέντος Αμερικανού Προέδρου, Τζο Μπάιντεν.

Το αντίκτυπο του ντοκιμαντέρ όσον αφορά τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας υπήρξε τεράστιο. Το «Draw with Me» έγραψε ιστορία, καθώς αποτέλεσε το θέμα του πρώτου πάνελ του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την Υγεία των Διεμφυλικών Ατόμων, ενώ, παράλληλα, προβλήθηκε σε πάρα πολλά Γυμνάσια, σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας της πολιτείας της Νέας Υόρκης.

Κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Ημέρας Coming Out, στις 11 Οκτωβρίου 2020, προβλήθηκε σε μια εκδήλωση βραβείων για τη στήριξη του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, με τη συμμετοχή του Τζο Μπάιντεν, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μπρέντον Σολ τιμήθηκε με το βραβείο Ορατότητας Revry, που παρέλαβε από τα χέρια της Τζένιφερ Λόπεζ. Επίσης, η ταινία παρουσιάστηκε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Tribeca με την υποστήριξη της GLAAD (αμερικανική ΜΚΟ για την προάσπιση της εικόνας των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στα ΜΜΕ).

Ο Μπρέντον Σολ είναι εικαστικός καλλιτέχνης και δευτεροετής φοιτητής στο κολέγιο, με κύριο αντικείμενο σπουδών τη δραματική τέχνη. Από τις συνθέσεις με μαρκαδόρους και τις τοιχογραφίες στους τοίχους του δωματίου του, κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, έως και σήμερα, η τέχνη του υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του, καθώς μέσα από αυτήν μπορούσε να εκφράσει τον εσωτερικό του κόσμο. Επιπλέον, επιδόθηκε με πάθος και στον ακτιβισμό από μικρή ηλικία. Ως ηγετικό στέλεχος της GSA (Gay-Straight Alliance), ως συμμετέχων στις πορείες διαμαρτυρίας του Black Lives Matter την περασμένη άνοιξη, ως τιμηθείς από το Trevor Project -την κορυφαία γραμμή αποτροπής αυτοκτονιών της ΛΟΑΤΚΙ+ νεολαίας, ως επικεφαλής στο πρώτο πάνελ του ΟΗΕ για ζητήματα Υγείας Διεμφυλικών Ατόμων, στην επέτειο πενήντα χρόνων από το Stonewall. Ο Μπρέντον Σολ επιδιώκει την αλλαγή μέσα από τον ακτιβισμό και την τέχνη του, με αίτημα τα ίσα δικαιώματα και τις ευκαιρίες για όλους ανεξαιρέτως.

«Η ταινία του Κωνσταντίνου Βενετόπουλου, πέρα από το κινηματογραφικό της ενδιαφέρον, εμπίπτει και σε άλλον έναν τομέα δράσης που απασχολεί έντονα τo Ίδρυμα Ωνάση: τα αυτονόητα δικαιώματα της LGBTQIA+ κοινότητας. Η Στέγη παρουσιάζει κάθε χρόνο παραστάσεις και καλλιτεχνικές εμπειρίες που αμφισβητούν στερεότυπα και αναζητούν νέα όρια, ενώ πρόσφατα δημιούργησε την καμπάνια Athens Home for All. Για το Ίδρυμα Ωνάση, ο πολιτισμός δεν είναι μόνο τέχνες, είναι και το σημείο όπου συναντιούνται η πολιτική διεκδίκηση και η ελευθερία έκφρασης».

«(…)Αυτό που πιστεύω πραγματικά ότι με τράβηξε στην ταινία, πάντως, είναι η αυτοπεποίθηση του Μπρέντον, που γνώριζε τι είναι σε μια τόσο νεαρή ηλικία και ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήσει την εμπειρία του ως εργαλείο βοήθειας για άλλα νεαρά άτομα που πάσχιζαν με την ταυτότητά τους και με τη δημόσια εκδήλωσή τους. Σκέφτηκα πως “μακάρι να είχα κάποιο άτομο όπως ο Μπρέντον να μιλούσα, όταν πάλευα ως παιδί να βγω και πω ανοιχτά το ποιος είμαι”».

naftemporiki.gr