Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Αναμενόμενη εξέλιξη. Φυσικά το βλέπαμε και φυσικά το περιμέναμε χωρίς όμως να θέλουμε να το πιστέψουμε. Σε έναν κόσμο που πορεύεται σε μία βαθιά ανισορροπία, αυτή η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη. Απλώς, ήρθε η ώρα να εκφραστεί και στην πρώτη υπερδύναμη, στέλνοντας το μήνυμα του προβληματισμού σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα.
Όλο αυτό το σκηνικό που είδαμε να εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ δεν έχει να κάνει μόνο με τον Τραμπ, αλλά με ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που δεν περιορίζεται στην Αμερική και το οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα αιτήματα και στις ανάγκες των σημερινών κοινωνιών. Δυνάμεις αντίθετες, πλούτου και φτώχειας, επικρατούν παντού, γεμάτες από συμφέροντα και ιδιοτέλεια, αφήνοντας στο περιθώριο ως απλούς θεατές μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Κοινωνίες κατακερματισμένες, ετερογενείς, χωρίς συνοχή. Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα που ζητάει λύση.
Το ερώτημα είναι πώς ένας δισεκατομμυριούχος κατάφερε να φαίνεται ηγέτης και σωτήρας παρασύροντας έναν καθόλου ευκαταφρόνητο αριθμό ανθρώπων να τον ψηφίσουν. Οι μη σωστά σκεπτόμενοι μέσα στην απόγνωσή τους νιώθουν εξαπατημένοι, αφού δεν βλέπουν τους κυβερνώντες να τους υπολογίζουν, αλλά ούτε και να τους φοβούνται, καλυπτόμενοι τις περισσότερες φορές πίσω από μια νόμιμη ασυλία. Ακούνε φρούδες υποσχέσεις από τους εκάστοτε υποψηφίους, με τις κυβερνήσεις να εναλλάσσονται χωρίς να υπάρχει ουσιαστική βελτίωση για έναν κόσμο πιο ειρηνικό, με ευημερία, πνευματική εξέλιξη και εν τέλει πραγματική δημοκρατία.
Σε αυτό ακριβώς το θέμα αναζητείται λύση που δεν φαίνεται να την προσφέρει ουσιαστικά καμία πολιτική πλευρά. Ο λόγος είναι προφανής και διαχρονικός. Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας είχε αναφερθεί στη λύση, αλλά δυστυχώς σπάνια εφαρμόστηκε και μεμονωμένα μέσα στους αιώνες που πέρασαν. Είχε πει «ο βασιλιάς πρέπει να είναι φιλόσοφος ή ο φιλόσοφος βασιλιάς». Χρειάζεται παιδεία με αρετές και χαλιναγώγηση στα ανθρώπινα πάθη για να επέλθει η ευημερία στις κοινωνίες μας.
Μάλλον έχουμε καθυστερήσει πολύ ως προς αυτή την πλευρά σε αντίθεση με την εξέλιξη της τεχνολογίας, η οποία χωρίς την πνευματική ανάπτυξη καθίσταται δίκοπο μαχαίρι. Όλα λοιπόν εξαρτώνται από τις προθέσεις και τις πράξεις των ηγετών που πρέπει να δώσουν στους λαούς την κατάλληλη εκπαίδευση και τα κίνητρα για να δημιουργήσουν και να ευημερήσουν, αλλά και από τους απλούς ανθρώπους που καλούνται να επιλέξουν με την ψήφο τους αυτούς που θα τους κυβερνήσουν.
Ανάληψη λοιπόν ευθύνης χρειάζεται εκατέρωθεν, χωρίς οι μεν να περιμένουν τους δε για την επίλυση του διαχρονικού προβλήματος, ώστε να υπάρξει συμπόρευση και σύγκλιση στο ποθητό αποτέλεσμα για έναν κόσμο καλύτερο τον 21ο αιώνα.
