Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Παντού στη φύση υπάρχουν κανόνες, ακόμη και στη ζούγκλα. Μόνο που είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι, γιατί έχουν σταθερή βιολογική προέλευση. Δεν αλλάζουν. Ο Μόγλης αλλάζει και μαθαίνει τον μοναδικό νόμο της ζούγκλας, καθώς ωριμάζει.
Η άγρια φύση συναρπάζει και μαθήματα ζωής τάζει. Όμως, είναι λίγο διαφορετικά από τα στερεοτυπικά. Για παράδειγμα, στη ζούγκλα της οικονομίας αρκετοί βλέπουν τους εαυτούς τους σαν θηρευτές σε κατάσταση εγρήγορσης. Κι όμως, τα αιλουροειδή επιβιώνουν εξοικονομώντας ενέργεια και όχι ξοδεύοντάς τη σε συνεχή κίνηση. Η πιο συνηθισμένη κατάσταση για ένα λιοντάρι είναι ύπνος με το καντάρι.
Η ακινησία στη ζούγκλα έχει μεγάλη σημασία. Στον κατακλυσμό και τον χαμό. Σύμφωνα με τον πρόλογο στο βιβλίο του Ρουσίρ Σάρμα «Πώς πετυχαίνουν τα έθνη», από τη ΔιαΝΕΟσις, κατά τις σφοδρές βροχοπτώσεις που σαρώνουν τις πεδιάδες στην τοποθεσία Μασάι Μάρα της Κένυας, άγρια ζώα σταματούν εκεί όπου βρίσκονται. Τα θηρία ξέρουν.
Ο πανικός οδηγεί σε μεγαλύτερο χάος. Μη μου πείτε ότι δεν το έχετε παρατηρήσει σε κάποια άλλα αιλουροειδή, που «όταν γίνει η στραβή», δεν πανικοβάλλονται με την αλλαγή. Σταματούν, μέχρι να γυρίσει το κλίμα. Θα επανέλθουν στο κυνήγι και το «ποίημα».Οι ύαινες, ναι αυτοί οι σαπροφάγοι κλέφτες, είναι οι καλύτεροι κυνηγοί και σε αντίθεση με τους αίλουρους, έχουν αντοχή. Κυκλοφορώντας δε σε αγέλες άνω των 60, έχουν λίγα να φοβηθούν.
Μια αγέλη λιονταριών, από την άλλη, σπάνια θα κυνηγήσει έναν ελέφαντα. Το ειδικό βάρος μετράει.
Όταν ασθμαίνει ο «βασιλιάς», ο γατόπαρδος πιάνει δουλειά. Όμως, ένας στους δέκα επιβιώνει πάνω από έναν χρόνο. Η ταχύτητα δεν είναι εγγύηση διάρκειας, ενώ η λεία από το μοναχικό κυνήγι πολλές φορές σε αγέλη καταλήγει.
Από τις στροφές του θανάτου μήτε κυνηγός, μήτε θήραμα θα ξεφύγει. Βρίσκεις την κανονικότητα της ζούγκλας λίγη; Κατακτήσεις, ο κίνδυνος μέσα στην ηρεμία, καταστροφές, βρυχηθμοί, κραυγές, σούρσιμο, προσαρμογές και στρατηγικές.
