Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Μία και μόνη ομιλία στάθηκε αρκετή για να αλλάξει τη στρατηγική του για αναμόρφωση της Ευρωζώνης, όπως βεβαίως την είχε οραματιστεί ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. Φιλόδοξο όραμα, πολιτικό, θεσμικό, κοινοτικό... Κατά πόσο όμως κοινωνικό; Τα ίδια τα πράγματα ήρθαν να αναδείξουν αυτό που ακριβώς έλειπε.
Κατά την προεκλογική εκστρατεία του, ο Μακρόν είχε δεσμευθεί να σεβαστεί τους δημοσιονομικούς κανονισμούς της νομισματικής ένωσης προκειμένου να αποκαταστήσει τον γαλλογερμανικό άξονα που καθοδηγούσε τα τελευταία χρόνια τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Η δημοσιονομική σταθεροποίηση και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν ήταν μόνο ένας τρόπος ισχυροποίησης της γαλλικής οικονομίας, αλλά και το κλειδί για να ξεδιπλωθούν σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην Ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένου ενός κοινού προϋπολογισμού.
Το βράδυ της Δευτέρας, απευθυνόμενος στο εξαγριωμένο πλήθος, ο Μακρόν άλλαξε προτεραιότητες, ανακοινώνοντας σειρά μέτρων με σκοπό τη στήριξη των χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος εργαζομένων. Τα μέτρα, μεταξύ των οποίων αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 100 ευρώ μηνιαίως από τον Ιανουάριο και κατάργηση του φόρου στις υπερωρίες, υπολογίζεται να κοστίσουν στο γαλλικό κράτος περί τα 10 δισ. και να αυξήσουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού στο 3,5% του ΑΕΠ το επόμενο έτος.
Η αλλαγή αυτή βάζει τη Γαλλία στην ίδια μοίρα με την Ιταλία και φυσικά στο στόχαστρο της Κομισιόν. Και αναμφισβήτητα, εκτός του πεδίου συμπόρευσης με το Βερολίνο. Ο Μακρόν μαζί με τον Ματέο Σαλβίνι, αντιπρόεδρο της ιταλικής κυβέρνησης, βάζουν την πολιτική σκοπιμότητα πάνω από την πειθαρχία που προτάσσουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Η ευρωπαϊκή οικονομία όμως φαίνεται να εξασθενεί τον τελευταίο καιρό, συνεπώς κάποιου είδους δημοσιονομική χαλάρωση θα αποτελούσε κάτι πολύ καλοδεχούμενο. Η κοινωνική αναταραχή που ξεκίνησε από το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» δείχνει ότι ο λαός δεν θα βελτιώσει τη ζωή του μόνο από μεγαλύτερη ενοποίηση σε επίπεδο νομισματικό, οικονομικό ή τραπεζικό, αλλά από απτά μέτρα που θα του προσφέρουν εργασία, μείωση της δυσβάσταχτης φορολόγησης, αύξηση μισθών και γενικότερα μία ανακατανομή του εισοδήματος, καθώς και πιο ευνοϊκά μέτρα για την αύξηση της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας.
Τώρα είναι η Γαλλία, πριν από λίγο ήταν η Ιταλία και πριν από κάποια χρόνια ο ευρωπαϊκός Νότος, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει αξιοσημείωτη αλλαγή. Και η ζωή συνεχίζεται μέσα στην αυταπάτη της πολιτικής ισχύος ή της πολιτικής συναίνεσης να κρατηθεί η Ευρώπη ενωμένη. Οι Γάλλοι άλλωστε ζουν σε μία υπέροχη χώρα, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει: υψηλή παραγωγικότητα εργασίας, ποιότητα κοινωνικών υπηρεσιών, μεγάλο διάστημα διακοπών για τους εργαζομένους και μία από τις πιο υψηλές κουλτούρες στον κόσμο. Αυτό και μόνο δεν αρκεί. Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες και κάνουν τις αναγκαίες αλλαγές, τόσο το καλύτερο.
