Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ένα φράγκο η μπαγκέτα, δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία τα «κίτρινα γιλέκα». Σε μια χώρα με παράδοση στις επαναστάσεις, οι αλλαγές προσλαμβάνουν άλλες διαστάσεις. Με δεξιούς, κεντρώους ή σοσιαλιστές, κάποιοι αγρυπνούν στους δρόμους, σενάρια γράφονται στους πολιτικούς διαδρόμους, ενώ η απογοήτευση και η οργή γεννούν θλιβερούς επιγόνους.
Προ διετίας, στη δύση της Ολάντειας εξουσίας, γεννήθηκε ένα κίνημα με το όνομα «Nuit debout», δηλαδή «Η νύχτα των Ορθίων».
Η εικόνα των οργισμένων διαδηλωτών στους δρόμους του Παρισιού αποτελούσε για τουλάχιστον τρεις μήνες καθημερινότητα, όπως και τα δακρυγόνα και οι συγκρούσεις. Αρχικά, οι «Όρθιοι» ήταν μαθητές και φοιτητές εναντίον της μεταρρύθμισης για τις εργασιακές σχέσεις. Στη συνέχεια όμως τα θέματα διευρύνθηκαν. Δεν υπήρχε αρχηγός, κομματικό πρόγραμμα ή χάρτα γενικών αρχών. Κοινός παρονομαστής η δυσαρέσκεια και η οργή κατά του πολιτικού συστήματος. Σκηνές που θύμιζαν το Occupy Wall Street ή τους Αγανακτισμένους στην Ελλάδα και την Ισπανία. Τότε, τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τις πολλές φωνές του κινήματος στην Πλας Ρεπουμπλίκ ως την κραυγή μιας γενιάς που έβλεπε να της κλέβουν το μέλλον της στη χώρα της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας.
Τα επεισόδια, στο περιθώριο των διαδηλώσεων, αντιμετωπίζονταν περίπου ως κάτι φυσικό. Η «Νύχτα Ορθίων» είχε επεκταθεί τόσο, ώστε οι πάντες και τα πάντα να μπορούν να στέκονται.
Άβολα στέκονταν οι πολιτικοί, αλλά πολλές ελπίδες δεν είχε το κίνημα. Οι «Όρθιοι» έκατσαν. «Η εξουσία στους πολίτες» δεν είχε τεχνίτες. Έμειναν οι Νύχτες, που πολλοί λένε πως προήλθαν από την ταινία του Ριφέν με τίτλο «Merci Patron» («Thanks Boss»), περί δράσης κατά της κοινωνικής αδικίας.
Το αίτημα επανήλθε δριμύτερο. Μέσα από φλόγες στην καρδιά του Παρισιού και βιαιότητες σε τοπόσημα. Ο Μακρόν, μετά την αρχική αντίδραση, συνέρχεται. Επέλεξε το άνοιγμα, αντί της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Δεν περιμένουν βέβαια τα «κίτρινα γιλέκα» από το Ελιζέ πακέτα. Έστειλαν το μήνυμα, βλέπουν ότι οκτώ στους δέκα Γάλλους στηρίζουν το κίνημα, πάνε στο Ματινιόν σήμερα. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Ερωτά και το παλαιό ποίημα: «Μπορεί κανείς να αλλάξει τον κόσμο, χωρίς να ανέλθει στην εξουσία;».
