Από την έντυπη έκδοση
της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Όταν ο Σι Τζινπίνγκ διέταξε την «εξαφάνιση» της φιγούρας του Γουίνι από τα social media και το Διαδίκτυο, εξαιτίας των όχι ιδιαιτέρως κολακευτικών συγκρίσεων με το δικό του πρόσωπο, ορισμένοι έκαναν λόγο για μια βαθιά ανησυχητική εξέλιξη. Η είδηση όμως πέρασε εν πολλοίς με ανώδυνα, χιουμοριστικά σχόλια στον διεθνή Τύπο και βεβαίως δεν απασχόλησε αξιωματούχους άλλων χωρών. Μια άλλη «εξαφάνιση», αυτή του πρώην επικεφαλής της Interpol, έρχεται να ταράξει περισσότερο τα νερά.
Ο Μενγκ Χονγκγουέι, που είχε να δώσει από τις 25 Σεπτεμβρίου σημεία ζωής, κρατείται από τις κινεζικές αρχές κατηγορούμενος για χρηματισμό και διαφθορά, όπως ανακοίνωσε το Πεκίνο, το οποίο και τον ανάγκασε να υποβάλει νύχτα την παραίτησή του από την Interpol. Οι επικριτές του κινεζικού καθεστώτος κάνουν λόγο για ακόμη μία κεκαλυμμένη πολιτική δίωξη. Και η εξέλιξη δεν εκπλήσσει κανέναν. Ο Σι, ο ηγέτης που άλλαξε οικονομικά την Κίνα περισσότερο από κάθε άλλον τον τελευταίο αιώνα, ενισχύοντας τη φωνή της στη διεθνή σκηνή και που παρουσιάζεται ως «θεματοφύλακας» του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης, συνοδεύει το αόρατο χέρι της αγοράς με το βαρύ χέρι του κράτους. Από τότε που άρχισε τη λεγόμενη «εκστρατεία κατά της διαφθοράς», χιλιάδες στελέχη, απλά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, δημοσιογράφοι, αντιφρονούντες, κάθε φωνή κριτικής ή υποψήφιος αντίπαλος έχουν οδηγηθεί στη φυλακή ή στο περιθώριο κατηγορούμενοι για δωροληψία.
Η μάχη κατά της διαφθοράς είναι το αγαπημένο όπλο όχι μόνο των Κινέζων, αλλά συνολικά των αυταρχικών καθεστώτων. Έτσι «εξαφανίζονται» οι αντίπαλοι, χωρίς να μπορεί επισήμως η διεθνής κοινότητα να σε κατηγορήσει για κάτι.
Οι 11 πρίγκιπες και τέσσερις υπουργοί που συνελήφθησαν πριν από περίπου έναν χρόνο στη Σαουδική Αραβία το γνωρίζουν καλά. Το Ριάντ έρχεται και πάλι στο προσκήνιο σήμερα, με την Άγκυρα να το κατηγορεί για τη δολοφονία Σαουδάραβα δημοσιογράφου, που ασκούσε κριτική στο βασίλειο, στο προξενείο της Κωνσταντινούπολης.
Αλλά η Δύση προς το παρόν σιωπά. Όπως κάνει τόσα χρόνια και στην περίπτωση της Κίνας. Η σιωπή ειδικά της Ευρώπης, που δεν χάνει ευκαιρία (ορθώς) να ασκεί κριτική στις πρακτικές της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης, να εξαπολύει πυρά κατά του αυταρχικού Όρμπαν και άλλων αυτοαποκαλούμενων οπαδών της «ανελεύθερης δημοκρατίας» είναι εκκωφαντική. Ο Δρόμος του Μεταξιού και εκείνος του πετρελαίου δεν αφήνουν πολλά μονοπάτια κριτικής.
