Από την έντυπη έκδοση
της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Όλοι προεξοφλούν ότι στο νοτιότερο και πλουσιότερο κρατίδιο της Γερμανίας οι σταθερά «αυτοδύναμοι» Χριστιανοκοινωνιστές θα πέσουν κάτω από το 40% την επόμενη Κυριακή, στο χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων 60 ετών.
Όπως και στην αγαπημένη των Βαυαρών, Μπάγερν, που μετά την ταπεινωτική ήττα που γνώρισε το περασμένο Σάββατο, και μάλιστα μέσα στο Μόναχο, από μία δαιμονισμένη Γκλάντμπαχ, άνοιξε η συζήτηση για το μέλλον του Νίκο Κόβατς στον πάγκο της, έτσι και στο CSU οι ημέρες του κ. Ζεεχόφερ, τουλάχιστον ως προέδρου του κόμματος, φαίνεται να είναι μετρημένες. Ούτε η Ελλάδα, και τα χωρατά του για τη διακυβέρνησή της από τους Βαυαρούς, δεν τον σώζει, όπως γράφει η DW.
Δικό του θέμα, που ίσως ανακατέψει και την πολιτική τράπουλα στο Βερολίνο, μα τι μένει αν αναποδογυρίσουμε τον αστεϊσμό εκείνο; Είναι ακόμα εδώ «η Ελλάδα του Όθωνα»; Υπάρχει και οδοιπορικό του Γάλλου συγγραφέα και δημοσιογράφου Εντμόντ Αμπού, που κυκλοφόρησε το 2018 από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο».
«Προφανώς υπάρχει πολλή αλαζονεία στην αγάπη των Ελλήνων για τη χώρα τους, και τυφλώνονται κατά τρόπο περίεργο σχετικά με τη σπουδαιότητα της Ελλάδας. Κατά τη γνώμη τους όλα τα γεγονότα της Ευρώπης έχουν για επίκεντρο και σκοπό την Ελλάδα».
«Η Ελλάδα είναι το μοναδικό γνωστό παράδειγμα χώρας που βρίσκεται σε πλήρη χρεοκοπία από τη γέννησή της».
«Ένα αξίωμα πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα είναι ότι αν βλάπτεις το κράτος δεν βλάπτεις κανέναν».
«Στους Έλληνες η αγάπη για την ελευθερία ισοδυναμεί και με περιφρόνηση στους νόμους και σε κάθε νόμιμη αρχή· η αγάπη για την ισότητα εκδηλώνεται συχνά σαν άγρια ζήλια απέναντι σε όλους εκείνους που ξεχωρίζουν· ο κοντόφθαλμος πατριωτισμός γίνεται εγωισμός και το εμπορικό πνεύμα αγγίζει την απατεωνία. (...) η εξουσία δεν γνωρίζει πώς να γίνει σεβαστή και φαίνεται να αμφιβάλλει για τον εαυτό της».
«Εκείνο που την καταστρέφει είναι τα βοηθήματα που απονέμονται σε εκείνους που δεν έχουν ανάγκη, οι συντάξεις που πληρώνονται σε άντρες που δεν υπηρέτησαν ποτέ, οι τεράστιες ελεημοσύνες που αξιώνουν ορισμένες ισχυρές προσωπικότητες και που τους καταβάλλονται όχι για το καλό που έκαναν, αλλά για το κακό που εδέησαν να μην κάνουν». Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις δεν είναι διόλου συμπτωματική.
