Από την έντυπη έκδοση
της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεκατρείς διαδρομές. Δώδεκα παιδιά και ο προπονητής τους. Στην Ταϊλάνδη.
Άγριος φονιάς ο χρόνος και ο καιρός. Ψυχοβγάλτες οι δαίμονες του φόβου και της έντασης. Ακραίες καταστάσεις, ακραίες αντοχές. Αγωνία και ευχές. Θλίψη για το πρώτο θύμα, που εφοδίασε τους εγκλωβισμένους στο πλημμυρισμένο σπήλαιο με οξυγόνο, αλλά δεν είχε αρκετό για να γυρίσει πίσω.
Θύμησες από την προ οκταετίας ανάδυση των 33 μεταλλωρύχων της Χιλής, που έμειναν 69 ημέρες επτακόσια μέτρα κάτω από τη γη, σε 50 υγρά και ζεστά τετραγωνικά μέτρα. Το ημερολόγιο έγραφε 5 Οκτωβρίου 2010, όταν ξεχύθηκαν στο φως. Ο ενθουσιασμός γι’ αυτό που έμοιαζε με θαύμα ήταν τεράστιος και συνεπήρε τους πάντες. Ίσως γιατί το σκότος δεν είναι μόνο «ένα περιεχόμενο του νοείν, αλλά και ένας τρόπος του νοείν».
Αμέτρητα «μπορεί», αμέτρητα «γιατί» εκεί στα βάθη όπου συγκατοικείς «με το Θεό και το διάβολο», πλάτεμα και ανάθημα, μοίρασμα και αναθύμημα, λεπτά, ώρες, μέρες που γίνονται δεσμός και σε τραβούν απελευθερωμένο, νεογέννητο από τα έγκατα. Ψέματα;
Σκέψεις για τα πολύμοχθα, λαβυρινθώδη, προσωπικά και συλλογικά παιχνίδια με την άβυσσο. Το σπήλαιο είναι μαρτύριο, μα μήπως το φως δεν είναι μυστήριο, ενίοτε βασανιστήριο;
Μα το Δία, τα ‘γραψε ο Πλάτωνας στην εμβληματική αλληγορία. Στο έβδομο βιβλίο της «Πολιτείας». Εν συντομία: Οι άνθρωποι κάθονται μέσα σε μια σπηλιά, παρακολουθώντας σκιές που πέφτουν στο τοίχωμά της, νομίζοντας ότι βλέπουν την πραγματικότητα. Αν πάρετε έναν και τον βγάλετε στο φως της μέρας, το φως θα τον τυφλώσει προσωρινά. Στη συνέχεια όμως θα κοιτάξει γύρω του, θα δει τον πραγματικό κόσμο, και την πηγή του φωτός: τον Ήλιο. Αν γυρίσει πίσω στο αναερόβιο και στεγανό περιβάλλον και προσπαθήσει να εξηγήσει την αλήθεια στους δεσμώτες, όχι μόνο θα γελάσουν, αλλά και θα τον σκοτώσουν.
Δύσβατη η «Πολιτεία», με οργανωτή τη σωκρατική ειρωνεία. Δύσκολη των παιδιών στην Ταϊλάνδη η σωτηρία. Δύσκολη του καθενός η πορεία προς το φως. Δεν είναι φυσική ακολουθία.
