Από την έντυπη έκδοση
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ψηφιακής τεχνολογίας τα εδαφικά σύνορα έχουν όλο και μικρότερη συνολικά σημασία.
Το ότι η Τουρκία δημιούργησε καταστάσεις τριβής στο Αιγαίο την περασμένη εβδομάδα, κάθε άλλο παρά τυχαίο γεγονός είναι. Διότι, πρώτον, η παρελθούσα εβδομάδα ήταν αυτή της επίσκεψης του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον στην Άγκυρα και τη Μέση Ανατολή και, δεύτερον, γινόταν στη Σόφια μία σημαντική συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) και των Δυτικών Βαλκανίων, στην οποία συμμετείχε και ο Τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ομέρ Τσελίκ.
Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
Μετά λοιπόν την επίθεση του τουρκικού στρατού κατά της πολιτοφυλακής των Κούρδων της Συρίας -Μονάδες Προστασίας Λαού (YPG) στο καντόνι Αφρίν (βορειοδυτική Συρία)- η Άγκυρα, με βάση την άτυπη συμμαχία της με το Ιράν και τη Ρωσία θέλησε να δείξει ότι έχει λόγο και στο Αιγαίο. Προφανώς δε όχι μόνον για δικό της λογαριασμό, αλλά και γι’ αυτόν των «φίλων» της Ρώσων και Ιρανών. Για να πάμε έτσι πιο μακριά, μπορούμε να πούμε ότι η πολεμική ενέργεια της Τουρκίας στα Ίμια, με τη διεμβόλιση της ελληνικής ακταιωρού, πιθανότατα είναι μέρος της Τουρκικής Υψηλής Στρατηγικής περί της οποίας δεν βλέπουμε να γίνεται λόγος στη χώρα μας.
Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Σπύρος Λίτσας, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, μετά το αποτυχημένο -και εξαιρετικά περίεργο, λέμε εμείς- πραξικόπημα του Ιουλίου 2016, η Τουρκία είναι ένα κράτος σε μετάβαση: «Η μετάβαση αυτή αναφέρεται στις δομικές μεταβολές που συντελούνται στο εσωτερικό του κράτους και αφορούν: α) την ανάδειξη του πολιτικού Ισλάμ ως κραταιά πολιτική νόρμα που συναντιούνται και αναμιγνύονται, εν είδει melting pot ala Turca, ο ύστερος οθωμανικός εθνικισμός του κινήματος των Νεότουρκων με τις νεο-ισλαμιστικές τάσεις στο τουρκικό γίγνεσθαι του 21ου αιώνα, β) την οριστική αποδόμηση όλων των κραταιών κεμαλικών συμβολισμών και δογμάτων και την αντικατάστασή τους με νέα δεδομένα της ερντογανικής πραγματικότητας, που πλέον διανύει τη δεύτερή της δεκαετία και έχει επιτύχει τον πλήρη έλεγχο των ζωτικών δομών του κράτους (δικαστικό σώμα, στρατός και σώματα ασφαλείας, διπλωματικό σώμα, δημόσια πανεπιστήμια), γ) την προετοιμασία της Τουρκίας σε επίπεδο μακροοικονομίας και νέων τεχνολογιών για το επόμενο μισό του 21ου αιώνα».
Στο πλαίσιο αυτό, όπως υποστηρίζει και ο Γάλλος διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών στο Παρίσι, καθηγητής Πασκάλ Μπονιφάς, «η Τουρκία αποτελεί πλέον επικίνδυνο αγκάθι στα πλευρά της Δύσης, ιδιαίτερα δε της Ευρώπης, σε μία κρίσιμη φάση της πολιτικής συνοχής της τελευταίας».
Συγγραφέας επίσης του βιβλίου «Οι Πόλεμοι Τού Αύριο» (εκδ. Παπαζήση, 2004), ο Πασκάλ Μπονιφάς πιστεύει ότι μέσω απρόσωπων και δυσδιάκριτων δυνάμεων, όπως για παράδειγμα η λαθρομετανάστευση, η Τουρκία θα προσπαθεί συνεχώς να δημιουργεί πρόβλημα στην Ευρώπη και θα επισείει επίσης και την απειλή μίας συνολικής αποσταθεροποίησης της γειτονικής της Ελλάδας. Όσο δε η Ε.Ε. θα αδυνατεί να έχει ξεκάθαρη δική της εξωτερική πολιτική και άμυνα, το πρόβλημα θα είναι δεκτικό υποτροπής. «Οι πόλεμοι του αύριο θα έχουν ποικίλες μορφές, ριζικά διάφορες από αυτές που γνωρίσαμε στο παρελθόν.
Ο αριθμός των μεραρχιών που διαθέτει μία χώρα θα είναι μηδαμινή ποσότητα μπροστά σε πολέμους που θα διέπονται από τεχνητή νοημοσύνη και θα διεξάγονται ενδεχομένως από ρομπότ. Ας μην ξεχνάμε ότι στον κόσμο μας οι ρυθμοί συνεχώς επιταχύνονται και άρα οι όροι της στρατηγικής αλλάζουν» προσθέτει ο Γάλλος καθηγητής και συγγραφέας.
Πάνω στο θέμα αυτό, ο αείμνηστος πρέσβης επί τιμή Βύρων Θεοδωρόπουλος, προλογίζοντας το βιβλίο του Πασκάλ Μπονιφάς, έγραφε (πριν από 15 ακριβώς χρόνια):
«Τόσο για εκείνους που χειρίζονται τα διεθνή θέματα όσο και για εμάς που απλώς τα παρακολουθούμε, είναι σημαντική η επίγνωση της ταχύτητας με την οποία κινούνται τα γεγονότα, διαμορφώνονται και καταλύονται καταστάσεις, αλλάζουν τα δεδομένα, απαιτώντας μία συνεχώς πιο γρήγορη προσαρμογή. Από την εφεύρεση της πυρίτιδας μέχρι την εφεύρεση της δυναμίτιδας πέρασαν μερικοί αιώνες. Από τότε μέχρι την ατομική βόμβα, μερικές δεκαετίες. Και μέχρι τη βόμβα υδρογόνου μόλις μερικά χρόνια. Αυτό είναι απλώς μία εικονογράφηση της επιτάχυνσης που διακρίνει την πορεία της ανθρωπότητος. Οι μετακινήσεις των προσώπων, οι μεταφορές των αγαθών, η επικοινωνία μεταξύ των αρχόντων όπως και μεταξύ των αρχομένων συντελούνται με συνεχώς ταχύτερους ρυθμούς. Και όποιος μελετάει το μεγάλο θέμα των πολέμων, όπως το παρουσιάζει το βιβλίο του Boniface, βλέπει με σαφήνεια τη σημασία αυτής της διαπίστωσης…».
Ερώτημα δικό μας: Υπάρχει τέτοιου είδους προβληματισμός στη χώρα με την προβληματική οικονομία και τη μικροκομματική αντίληψη της πραγματικότητας;
