Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ένα από τα μαθήματα των διεθνών σχέσεων μετά το 1945 είναι ότι η πυρηνική αποτροπή έχει φέρει αποτελέσματα. Σε γενικές γραμμές, οι Αμερικανοί πρόεδροι σέβονται αυτό το μάθημα. Ακόμη και η κυβέρνηση Μπους του νεότερου, προ δεκαετίας ήρθε με τη Βόρεια Κορέα σε συμφωνία. Μετά, βέβαια, από το φιάσκο του Ιράκ και το αδιέξοδο με το Ιράν.
Θεωρούσε ότι το μόνο που θα ήταν χειρότερο από μία πυρηνική Β. Κορέα είναι ένας πόλεμος με τη Βόρεια Κορέα ή χρειαζόταν απεγνωσμένα ένα μέτωπο λιγότερο στον «άξονα του κακού»;
Η συμφωνία-μορατόριουμ ανάμεσα στην Πιονγιάνγκ και την Ουάσιγκτον ήταν αποτέλεσμα συνομιλιών που είχαν στη Γενεύη αξιωματούχοι από τη Βόρεια Κορέα με τον Κρίστοφερ Χιλ, αναπληρωτή ΥΠΕΞ για ζητήματα της Ανατολικής Ασίας - Ειρηνικού.
Αυτές τις συνομιλίες δεν τις ήθελαν τα «γεράκια», αλλά μόλις αποχώρησαν, οι διπλωμάτες προχώρησαν.
Με τη συμφωνία με τον Κιμ Γιονγκ-ιλ, πατέρα του σημερινού ηγέτη της χώρας, η κυβέρνηση Μπους διέγραψε έναν πλήρη κύκλο, με αφετηρία την προθυμία να συνεχίσει στη γραμμή Κλίντον και ενδιάμεσο σταθμό τον στόχο της αλλαγής καθεστώτος.
Τον Οκτώβριο του 2006 η Βόρεια Κορέα έκανε την πρώτη πυρηνική δοκιμή. Και τότε η αμερικανική κυβέρνηση συνειδητοποίησε πως, ενώ περίμενε την πτώση του Κιμ Γιονγκ-ιλ, υπήρχε κίνδυνος να δημιουργηθεί ένας άξονας Ιράν - Βόρειας Κορέας. Και η πολιτική της άρχισε να αλλάζει, ώσπου αρχές Σεπτεμβρίου του 2007 ο Χιλ κατέληξε στα γνωστά.
Το απείθαρχο κράτος, ο φτωχός συγγενής της βορειοανατολικής Ασίας, επέστρεψε από το κρύο και δεν λέει στα πυρηνικά αντίο.
Ο Κιμ πατάει κουμπιά, αλλά όχι και την κόκκινη γραμμή των ΗΠΑ -τη νήσο Γκουάμ- για να τις φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ο Κιμ πατάει κουμπιά, γιατί μπορεί να παρακάμπτει τις κυρώσεις με τη συνδρομή κυρίως του Πεκίνου, που κάνει μεγάλο παιχνίδι για του Ειρηνικού το δαχτυλίδι.
