Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ήρθε ο Γάλλος με το συμβιβαστικό σχέδιο για σύνδεση των μέτρων διευθέτησης του ελληνικού χρέους με την ανάπτυξη, τα μιλήσανε με τον πρωθυπουργό και τον Ευκλείδη, τα συμφωνήσανε και στο «τύχης δείσθαι λαμπράς» το γυρίσανε. Όχι άδικα, αφού «ο ευέλικτος μηχανισμός -διότι ο κάθε οργανισμός έχει τις δικές του εκτιμήσεις για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας- θα μας επιτρέψει με βάση ρεαλιστικά αποτελέσματα ανάπτυξης να αναθεωρήσουμε κάποιους αριθμούς για το ελληνικό χρέος...».
Σε γενικές γραμμές, προβλέπει ότι η Ελλάδα θα εξασφαλίζει επιμήκυνση του χρέους εφόσον το ΑΕΠ μεγεθύνεται με ρυθμό όχι μεγαλύτερο του 1,3%-1,5%. Υψηλότερη ανάπτυξη θα φέρνει μικρότερες επιμηκύνσεις, ενώ ερωτηματικό παραμένει το τι μέλλει γενέσθαι στις καθιζήσεις.
Αναμνήσεις από παλιές προτάσεις. Από τον Ιούνιο του 2014 ο Γιάνης είχε προτείνει να καταστήσει η χώρα τους πιστωτές της εταίρους «στην ανάπτυξή της». «Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι να εκδώσουμε νέα ομόλογα ύψους όσο ακριβώς και το χρέος. Αυτά θα τα ανταλλάξουμε με το χρέος που έχουμε στον ESM και στο ΔΝΤ... Αυτά τα ομόλογα όμως θα περιέχουν δύο συνθήκες. Η πρώτη θα είναι η ρήτρα ανάπτυξης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο θα τους δίνουμε αυτά που έχουμε συμφωνήσει με τα μνημόνια, αλλά θα τα δίνουμε μόνο εάν η ανάπτυξή μας είναι πάνω από 3%. Αν η ανάπτυξη είναι 1%-2%, τότε αυτό το ποσό θα καταβληθεί στο 1/3. Εάν, δε, η ανάπτυξη είναι ακόμη χαμηλότερη, δεν θα γίνεται καμία πληρωμή...».
Αναπτύχθηκαν κι άλλα σχέδια, ένα «μενού ανταλλαγών χρέους» με τα ομόλογα χωρίς ημερομηνία λήξης, ενόχλησε η προπέτεια, εξαντλήθηκε η προπαίδεια, επιμηκύνθηκε η ένδεια.
Επιστροφή στην αρχή, γιατί το χρέος είναι σαν τον πόνο. Μπορεί να είναι δυσβάσταχτος, αλλά δεν είναι η αιτία του κακού. Το χρέος δείχνει το πρόβλημα.
