Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τα τρία σενάρια για την Ελλάδα καταγράφει η HSBC σε έκθεσή της, λίγο πριν το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, η οποία φέρει τον τίτλο «Ποιος θα κάνει πρώτος πίσω;».
Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια το παιχνίδι του δειλού, το chicken game, κλασικό παράδειγμα της θεωρίας παιγνίων. Οι «επαναστάτες χωρίς αιτία» της δεκαετίας του ‘50 το γνωρίζουν από την ταινία με τον Τζέιμς Ντιν.
Δύο οδηγοί κατευθύνονται με μεγάλη ταχύτητα προς έναν γκρεμό. Αυτός που θα αλλάξει πρώτος πορεία είναι η «κότα». Αν κανένας δεν αλλάξει πορεία, αποχαιρετούν την κακούργα κοινωνία. Εν ολίγοις, το καλύτερο που έχει να κάνει ο κάθε παίκτης είναι το αντίθετο του αντιπάλου του.
Αυτό προϋποθέτει, όμως, ότι μιλάμε για άτομα που ξέρουν να «διαβάζουν» τον απέναντι, ότι οι ίδιοι δεν είναι «ανοικτό βιβλίο» και ότι έχουν καλό μηχάνημα. Διότι αν ο ένας κινείται με παπάκι και ο άλλος με τεθωρακισμένο, πού το ‘χεις βρει γραμμένο ότι θα αλλάξει το δρομολογημένο;
Είναι ωραία η ισορροπία Νash, αλλά στην πράξη ούτε «Ένας υπέροχος άνθρωπος» δεν φτάνει για να βάλει τάξη. Δεν είναι αυθαιρεσία, όταν ο παραλογισμός της πραγματικότητας ξεπερνά κάθε δυνατότητα παρωδίας.
Αν και κάποιοι, όπως ο υφυπουργός Παιδείας, δεν έχουν αγωνία όσο η τυχαιότητα βγαίνει από τη γωνία. «Έχω την εντύπωση ότι το 2060 δεν θα ζουν και αυτοί (σ.σ.: οι δανειστές). Επομένως, δεν είναι δυνατόν να γίνεται συζήτηση επιστημονική στη βάση ορισμένων δομών, που ισχύουν στη συνύπαρξη μεταξύ συστημάτων ισχύος, με το τι θα γίνει το 2060. Μπορεί να πέσει ένας κομήτης του Χάλεϊ στο ΔΝΤ και να μην υπάρχει Νέα Υόρκη. Τι να πω;»
Η HSBC λέει για σενάρια. Αφήνουμε το πρώτο, πασπαλισμένο με χρυσόσκονη. Το δεύτερο είναι ημι-λύση, εκταμίευση δόσης, χωρίς νερό από την πηγή της ποσοτικής χαλάρωσης, και το τρίτο ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο QE, ακόμα και χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Τι θα γίνει αν δεν κάνει κανείς πίσω; Δεν χρειάζεται να διαβάσω την ανάλυση της τράπεζας. Ας ξυπνήσω, με τον Νεύτωνα δεν θα αντιδικήσω.
