Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Τελείωσε το «εμείς οι αμόλυντοι και οι άλλοι οι μολυσμένοι». Το «εμείς και οι άλλοι» τελείωσε. Με τις δύο αυτές φράσεις ο πρώην υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, έριξε τίτλους τέλους στο αφήγημα των τελευταίων δύο ετών. Θα μπορούσε, ίσως πιο σύντομα, να ομολογήσει ότι δεν υπάρχουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.
Να παραδεχτεί ανοιχτά ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, κοινωνία και πολιτικοί. Και από τις αποφάσεις του πολιτικού κόσμου της χώρας, μηδενός εξαιρουμένου, τα τελευταία επτά χρόνια, οι πολίτες έχουν ξεπεράσει τα όριά τους.
Οι μετρήσεις καθημερινές, τα νούμερα και τα στοιχεία, το λιγότερο, απογοητευτικά. Γι’ αυτό ίσως θα έπρεπε το ζητούμενο να είναι πλέον όχι πώς θα ξεκινήσουν οι συζητήσεις για να κλείσει και αυτή η αξιολόγηση.
Που σε κάθε περίπτωση φέρνει νέα βάρη τουλάχιστον 3,6 δισ. ευρώ, ανεξάρτητα αν είναι σε δόσεις. Το ποτήρι το ίδιο πικρό θα είναι. Αλλά το ζητούμενο πρέπει να είναι πώς όλοι μαζί θα αποτρέψουν τα χειρότερα.
Πώς όλοι μαζί θα καταφέρουν να βγάλουν την οικονομία από την κρίση, την κοινωνία από τα ψυχοφάρμακα και τη χώρα από το τούνελ της αφάνειας. Γιατί ένα είναι σίγουρο, ότι όλοι μαζί ίσως τα καταφέρουν. Σε κάθε περίπτωση, κάτι καλύτερο θα πετύχουν.
Τον καθένα μόνο του, τον είδαμε και τον θαυμάσαμε. Μνημόνια διαρκείας και στο βάθος ατελείωτη λιτότητα, η οποία μάλιστα προβλέπεται ότι θα κρατήσει και αρκετά χρόνια μετά το τέλος και του τρέχοντος προγράμματος. «Δεν επιβεβαιώθηκε καμία εκτίμησή μας» τόνισε ο Νίκος Φίλης.
Μα ποιος Έλληνας πολιτικός επιβεβαιώθηκε τα χρόνια της μνημονιακής επταετίας; «Κάκιστοι οι αντίπαλοι, αλλά εμείς μοιάζουμε να πηγαίνουμε αμέριμνοι» υπογράμμισε ο πρώην υπουργός Παιδείας.
Μα όλοι αμέριμνοι πήγαιναν, για να γυρίσουν στο τέλος με την ουρά στα σκέλια… Όπως φυσικά θα γίνει για μια ακόμη φορά.
Δεν ανακαλύπτουμε την… Αμερική, ούτε την... πυρίτιδα.
Το μνημόνιο από μόνο του είναι μπαρουταποθήκη και εμείς παίζουμε κάθε φορά με τα σπίρτα. Το αποτέλεσμα, δε, γνωστό.
Τινάζουμε κάθε ελπίδα στον αέρα και την πληρώνουμε πολύ ακριβά.
Το πολιτικό σύστημα έχει χάσει προ πολλού την αξιοπιστία του. Και όσο περνά ο χρόνος χωρίς θετικά για τους πολίτες αποτελέσματα, τόσο θα βυθίζεται στην αφάνεια και θα απαξιώνεται. Και ο χρόνος πάλι τελειώνει και εμείς μένουμε στο ίδιο έργο θεατές, να παρακολουθούμε τα μικροκομματικά παιχνίδια όλων.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος πλέον γνωρίζει ότι όλοι είναι… μολυσμένοι.
