Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
«Οι σαϊτιές διαπερνούν το σώμα αλλά τα βαριά λόγια τραυματίζουν την ψυχή» έγραφε ο Μπαλτάσαρ Γκρασιάν (1601-1658), γνωστός και ως «ο Νίτσε της Ισπανίας» στο Χρησμολόγιο και η τέχνη της φρόνησης.
Είναι συνεπώς από αιώνες γνωστό στην Ευρώπη ότι «τα περισσότερα πράγματα πληρώνονται με λόγια και αρκούν για να αναιρέσουν μια αδυναμία. Διαπραγματευόμαστε στον αέρα με αέρα και ενθαρρύνει αφάνταστα η πνοή ενός ηγέτη».
Αρκετοί από τους πολίτες αυτής της χώρας πιστεύουν ότι οι περιστάσεις απαιτούν φρόνηση και όχι συνέχεια στην «εθνική μας απερισκεψία».
Η ανεμελιά διευκόλυνε τις κυβερνήσεις, με συγκάλυψη της πραγματικότητας, να διοικούν με επιτυχία. Δημιουργώντας οικονομία με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης που στηριζόταν στην εξωφρενική κατανάλωση με δανεικά.
Η απερισκεψία κυριαρχεί ακόμα. Έτσι δεν αισθάνονται άσχημα όσοι δηλώνουν ότι δεν επιτρέπεται να περάσουν μέτρα που θα δεσμεύουν τις κυβερνήσεις μετά το 2019.
Όταν την ίδια στιγμή, ποδοπατώντας τις ειδοποιήσεις από τα δημογραφικά, εγγυώνται ότι το υφιστάμενο συνταξιοδοτικό σύστημα θα εξυπηρετεί απρόσκοπτα τους δικαιούχους όσο υπάρχει κράτος. Αυτό που με ανεμελιά επιτρέψαμε -για να φανεί πως μειώθηκε η απασχόληση στο Δημόσιο- να υπάρχουν σε αφθονία 50άρηδες συνταξιούχοι.
Τώρα η παραμονή στο τέλμα ετοιμάζεται να τινάξει το σύστημα στον αέρα. Προσβάλλονται οι ανέμελοι όταν οι εταίροι επισημαίνουν ότι είμαστε σε αδυναμία και με τη στήριξή τους λαμβάνουν τις συντάξεις τους οι συνταξιούχοι.
Στο εσωτερικό οι κυβερνώντες τούς παρουσιάζουν ως διώκτες της όποιας ευμάρειας έχει απομείνει στα εύκολα θύματα των φορολογικών επιδρομών. Γιατί ο ορθολογισμός στη διαχείριση των κρατικών δαπανών έχει πολιτικό κόστος.
Όλοι κάνουν «κόπι πάστε» στις πρακτικές των προηγούμενων. Από τους μετακλητούς υπαλλήλους έως τα κόλπα με τις τροπολογίες για νομοθέτηση εξόδων, χωρίς να περάσουν από το ραντάρ των θεσμών.
Μειοψηφούν όσοι προσβάλλονται όταν η Ελλάδα επιλέγει, με δικαιολογία την απονιά που χαρακτηρίζει τους «τοκογλύφους» πιστωτές, τα βαριά λόγια σαν απάντηση στις, λόγω ιδεοληπτικής μεροληψίας, «προκλήσεις» τους.
Αν και μας δανείζουν με επτά φορές χαμηλότερο επιτόκιο από όσο ζητούν οι αγορές. Ψάχνουμε τα βάθη της ψυχής των «αντιπάλων» την ώρα που αδιαφορούμε για τους πραγματικούς αντιπάλους μας και αγνοούμε τα βάθη της δικής μας ψυχής, για έναν και μόνο σκοπό. Για την κομματική χειραγώγηση των απερίσκεπτων πολιτών.
Έτσι τα επτά χρόνια μνημόνιο θα συνεχιστούν, αφού πολλοί ακόμα ζουν με το όνειρο του «διορισμού» στο Δημόσιο. Ακόμα δεν κατάφεραν να δουν την άγνωστη πατρίδα, μια χαμένη Ατλαντίδα στη μαύρη τρύπα του χρέους, που περιμένει τώρα, με τα κρυφά της δώρα… τους επενδυτές.
