Γυναικεία πορτραίτα, που «πλησιάζουν» σε απόσταση αναπνοής «ξορκίζοντας» τη μοναξιά τους, πρωταγωνιστούν στη νέα έκθεση του σημαντικού ζωγράφου Σάββα Γεωργιάδη, με τίτλο «Women/Γυναίκες», που παρουσιάζει η γκαλερί Ευριπίδης έως τις 7 Ιανουαρίου.

Ο καλλιτέχνης επικεντρώνεται με τρόπο ευλαβικό στα πρόσωπα, τα οποία ζωγραφίζει με ακραία συνέπεια, αναπτύσσοντας μια προσωπική θεωρία για το πορτραίτο, την οποία διακρίνουν έντονα προσωπικά και μεταφυσικά στοιχεία.

Κάθε πορτραίτο του Σάββα Γεωργιάδη αποτελεί ένα «ψυχογράφημα»,  όπου η μορφή λειτουργεί σαν καθρέφτης για την ίδια την ψυχή.

Η συναισθηματική απόσταση, ως σημείο των καιρών, μετατρέπεται σε δημιουργική αφορμή, τόσο δυνατή, αλλά, συνάμα, και βασανιστική, όσο και η επικοινωνία.

Με εκκωφαντικά ηχηρά συναισθήματα

Πηγή έμπνευσής του, η ταινία του Carl Dreyer, «Το Πάθος της Ιωάννης της Λωραίνης», του 1928, όπου ο Δανός κινηματογραφιστής χρησιμοποιεί, με επαναστατικό τρόπο για την εποχή του, τα κοντινά πλάνα, για να  αναδείξει  τα πάθη και τις δοκιμασίες της ηρωίδας του.

Όπως και στην ταινία του Dreyer, έτσι και στη ζωγραφική του Γεωργιάδη, τα συναισθήματα είναι εκκωφαντικά ηχηρά, όσο ηχηρή είναι και η οδυνηρή γεωγραφία των πορτραίτων του, όπου αποτυπώνεται ακόμα πιο έντονα η ίδια η ζωή.

Ο καταξιωμένος ζωγράφος αντιμετωπίζει το πρόσωπο ως εσωτερικό τοπίο, ως σημείο αναφοράς, για να  αναδείξει με τρόπο μοναδικό εκείνα που αντιλαμβάνεται και, κυρίως, αυτά που διαισθάνεται κάθε φορά, με μια έντονα αφηγηματική διάθεση.

Τα μοντέλα του ζουν ανάμεσά μας, είναι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Είναι, συχνά, μια φίλη ή μια γνωστή, που δραπετεύει από τα στενά όρια της καθημερινότητας και απαθανατίζεται, μέσα από την προσωπική της αφήγηση.

Απειλώντας να διαρρήξουν τα όριά του

Η Ομότιμη Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης και διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης -  Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου, Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα, σημειώνει στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση:

«… Είναι φανερό ότι ο Σάββας δεν επιλέγει τυχαία τα μοντέλα του. Τα έργα του εκφράζουν σεβασμό, αγάπη και θαυμασμό προς το γυναικείο φύλο και μια προσήλωση στην ομορφιά ασυνήθιστη στην τέχνη του καιρού μας. Τα γυναικεία πρόσωπα του Γεωργιάδη κατακλύζουν τον καμβά, απειλώντας να διαρρήξουν τα όριά του, σαν να αγωνίζονται απεγνωσμένα να αποδράσουν από τη ζωγραφική επιφάνεια, ακυρώνοντας έτσι τη μοναξιά τους. Τόσο ο ζωγράφος, όσο και τα μοντέλα του υποδηλώνουν  μια σφοδρή ανάγκη επικοινωνίας με τον θεατή.

Και πράγματι, οι ηρωίδες της καθημερινότητας, που πρωταγωνιστούν στους πίνακες του Σάββα Γεωργιάδη, εντυπώνονται με τόση δύναμη στη μνήμη του θεατή, που γίνονται οικείοι και παντοτινοί ένοικοι του φανταστικού του Μουσείου, εκπληρώνοντας έτσι, όχι μόνο την επιθυμία του ζωγράφου, αλλά και έναν από τους πανάρχαιους σκοπούς της τέχνης».

Η ιστορικός τέχνης και τεχνοκριτικός Ίρις Κρητικού επισημαίνει: «…Εξερευνώντας τη θηλυκή φύση του οικείου του σύμπαντος, ορθώνοντας μπροστά μας με γενναιότητα τα πεδία, τις σημάνσεις, τις περιπέτειες και τις αδυναμίες των μύθων του, ο Σάββας Γεωργιάδης  αφήνει τις γυναίκες του να εξομολογηθούν στον καθένα μας κάτι διαφορετικό. Στους αβέβαιους ετούτους καιρούς μιας αποδημητικής και εύθραυστης ανθρωπότητας που δυσκολεύεται να πιστέψει στο παρεμβατικό θείο, ετούτο που ανέλπιστα μένει, είναι η πίστη στον άνθρωπο».

naftemporiki.gr