Από την έντυπη έκδοση
Του Δημ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, ο οποίος προαναγγέλθηκε την 21η Οκτωβρίου και πραγματοποιήθηκε την 4η Νοεμβρίου, ήταν πράγματι «δομικός και ριζικός», αλλά, φευ, όχι με τα σημαίνοντα και σημαινόμενα της κυβερνητικής εκπροσώπου.
Στο πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημά μας, ανήκει στις απόλυτες προνομίες του πρωθυπουργού η συγκρότηση του Υπουργικού Συμβουλίου, η επιλογή των συνεργατών του, η προώθηση και η παύση τους. Η πρωθυπουργική αυθεντία δεν γνωρίζει περιορισμούς άλλους πέραν αυτών που επιβάλλει η κοινή λογική, στην οποίαν, κατά παραδεδεγμένη συνθήκη, κοινωνεί και ο ίδιος.
Πράγματι συνιστά «δομική και ριζική» αλλαγή το απόλυτο πρωθυπουργικό προνόμιο να κάμπτεται και η αυθεντία του να υποχωρεί έως του σημείου να διατηρεί την υπουργική ιδιότητά του στέλεχος το οποίο ακόμη και την παραμονή του ανασχηματισμού διακήρυξε την απόλυτη αντίθεσή του με προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής, όπως συνέβη με την περίπτωση του κ. Πάνου Σκουρλέτη. Ποτέ άλλοτε, στα 42 χρόνια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, μια οργανωμένη κομματική σέχτα δεν ποδηγέτησε και δεν επέβαλε τη βούλησή της σε έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό. Η ομάδα «53+» επέτυχε «δομική και ριζική» μετατόπιση ισχύος στο κρατούν πολιτικό σύστημα. Συνιστά πράγματι «δομική και ριζική» τομή, 183 χρόνια μετά τη διακήρυξη, από τους Βαυαρούς και τον Θεόκλητο Φαρμακίδη, της ανεξαρτησίας της Ελλαδικής Εκκλησίας, και 166 χρόνια από τον Συνοδικό Τόμο για την Αυτοκεφαλία της, να παραμένει ζητούμενο ακόμη κι αυτή η Ιουστινιάνεια «ισόρροπη συναλληλία» Πολιτείας κι Εκκλησίας.
Ο ανασχηματισμός επικύρωσε, πέραν πάσης αμφιβολίας, την υπαλληλική σχέση, με χαρακτηριστικά υποταγής, δύο ισόκυρων, κατά τ’ άλλα, θεσμών. Τελικώς, στον 21ο αιώνα, η απόσταση που διήνυσε μια κυβέρνηση της Αριστεράς από τον καισαροπαπισμό στον ιεροκρατισμό-παποκαισαρισμό ήταν ένας υπουργός. Έστω και του σωματικού μεγέθους του κ. Νίκου Φίλη. Πραγματικά συνιστά «δομική και ριζική» αλλαγή ένα, κατά δήλωση της ηγεσίας του, κόμμα της Αριστεράς ανασχηματίζοντας την κυβέρνησή του να μετατοπίζεται όχι απλώς προς το Κέντρο, αλλά προς το ακραίο δεξιό άκρο της πολιτικής γεωγραφίας, υιοθετώντας και αποδεχόμενο να συνυπάρχει με γραφικούς φορείς μιας «ελληνικότητας» που συγχέει το ακατάβλητο ελληνικό ήθος με τη χαμέρπεια του πεχλιβάνη.
Εν τέλει, είναι πράγματι «δομική και ριζική» επιλογή η αντιστοίχηση του κυβερνητικού με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ να επιβεβαιώνεται με τη διατήρηση σε υπουργικούς θώκους εκείνων ακριβώς που με μοναδική ικανότητα και επάρκεια απευθύνονται στην νεαντερτάλεια πολιτική σκέψη, συσπειρώνοντας τους πεπεισμένους οπαδούς του 4%. Άλλωστε, αυτοί, κι όχι οι εκ μετεγγραφής «χρήσιμοι ηλίθιοι», που εξωπετάχθηκαν από την κυβέρνηση, θα κληθούν σε ρόλο αφισοκολλητή στις επόμενες εκλογές.
