Από την έντυπη έκδοση
Του Χρήστου Δόγα
[email protected]
Άλλος ένας γύρος συζητήσεων ξεκίνησε τη Δευτέρα μεταξύ της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας και των εκπροσώπων των δανειστών. Στόχος, όπως κάθε φορά, η ολοκλήρωση των διαβουλεύσεων για άλλη μία λίστα με προαπαιτούμενα που θα ξεκλειδώσουν άλλη μία δόση.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, με τις καθιερωμένες καθυστερήσεις και την απαραίτητη δραματοποίηση, η κυβέρνηση θα εκπληρώσει τα προαπαιτούμενα και θα προετοιμαστεί για τα επόμενα, στο πλαίσιο της επόμενης αξιολόγησης. Το εν λόγω σκηνικό επαναλαμβάνεται στη χώρα μας από το 2010, όταν μπήκαμε στην εποχή των μνημονίων.
Στο διάστημα αυτό, η εκάστοτε κυβέρνηση περιορίζει το έργο της στο να εκπληρώσει -μετά δακρύων ή μη- το μίνιμουμ των μνημονιακών της υποχρεώσεων, ενώ η εκάστοτε αντιπολίτευση υπόσχεται ότι θα ανατρέψει ή θα μετριάσει τη σφοδρότητα των μέτρων, όταν έρθει η σειρά της να ανέβει στην εξουσία.
Κανείς ωστόσο δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα πειστικό, ολοκληρωμένο σχέδιο, που θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, που θα κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνάμεις και θα δώσει ώθηση στη χειμάζουσα οικονομία. Ένα σχέδιο αξιόπιστο, γύρω από το οποίο θα αναζητηθούν συγκλίσεις από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.
Ο διάλογος για την «επόμενη μέρα», ο οποίος θα έπρεπε να βρίσκεται στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης από την πρώτη στιγμή της κρίσης, απουσιάζει. Όπως απουσίασε και η ουσιαστική αυτοκριτική. Η αναζήτηση για τα βαθύτερα αίτια που μας οδήγησαν στην κρίση και οι πραγματικοί λόγοι που δεν μας επιτρέπουν να την υπερβούμε.
Εδώ και επτά χρόνια, η χώρα στροβιλίζεται χωρίς πυξίδα. Η υπερφορολόγηση εξαντλεί τις αντοχές των πολιτών και των επιχειρήσεων, η ανεργία διατηρείται στα ύψη, ενώ κατακτήσαμε πρωτιά και στην εργασιακή ανασφάλεια. Οι νέοι αναζητούν πλέον την τύχη τους στο εξωτερικό, όχι μόνο γιατί δεν βρίσκουν δουλειά, αλλά και επειδή η χώρα τους δεν τους εξασφαλίζει ένα εργασιακό περιβάλλον που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, όπως κατέδειξε πρόσφατη έρευνα που πέρασε στα «ψιλά».
Επτά χρόνια ύστερα από το ξέσπασμα της κρίσης, η έλευση της ανάπτυξης μετατίθεται διαρκώς για το μέλλον. Όχι μόνο δεν φαίνεται φως στο τούνελ, αλλά μπροστά μας υπάρχει ο κίνδυνος νέου κύκλου στασιμότητας, σύμφωνα με προχθεσινή έκθεση του ΣΕΒ.
Το ενδεχόμενο αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει από τη στιγμή που οι βαθιές τομές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη εδώ και δεκαετίες ο τόπος παραμένουν στο ράφι, ενώ η ανάγκη υλοποίησής τους δείχνει -ακόμη και τώρα- να μην έχει εμπεδωθεί.
