Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Όλες οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το θέμα κάθε Αύγουστο εστιάζουν στον δείκτη. Αυτόν που προσπαθεί να σκανάρει το μέλλον του υποψηφίου σε κάποια σχολή. Αυτόν τον δείκτη των συναισθημάτων. Χαρά, απογοήτευση, λαχτάρα για αποκοπή του ομφάλιου λώρου, το όνειρο της φοιτητικής ζωής, ο πληθυντικός της οικογενείας «εσείς, πού περάσατε;».
Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες. Η επανάληψη μιας τελετουργίας, που κάπως συμβολίζει την ενηλικίωση, το πρώτο μεγάλο βήμα. Το πρώτο. Αυτός που θα γελάσει και αυτός που θα απογοητευτεί, έχει όλον τον καιρό μπροστά του να διαμορφώσει τα βήματά του.
Κάποιοι από όσους πανηγυρίζουν, στην πορεία μπορεί και να νιώσουν ότι δεν βρίσκονται στη σχολή που θέλουν. Άλλοι να ανακαλύψουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ όσο περίμεναν και κάμποσοι να βρουν τον δρόμο που τους ταιριάζει.
Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες. Για τα ρετιρέ και τα υπόγεια των βάσεων -φέτος για πρώτη φορά στα χρονικά υποψήφιος ΓΕΛ εισήχθη με 1.560 μόρια στο Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών και Βιομηχανικού Σχεδιασμού, του ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας-, για τα έξοδα φοίτησης μακριά από το σπίτι, που είναι δυσβάσταχτα, για τους πρώτους των πρώτων, για τη «συνταγή της επιτυχίας» και από την άλλη λόγια παραμυθίας και φωτεινά παραδείγματα για την καταλλαγή της αγωνίας.
Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες έχουν την τιμητική τους και ο Στιβ Τζομπς και ο Μπιλ Γκέιτς, που πέρασαν από πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αλλά απολυτήριο δεν ακούμπησαν.
Μόνο, που όσοι επικαλούνται τους φτωχούς σε πτυχία, διπλώματα και τίτλους σπουδών, μα πλούσιους σε επαγγελματικές διαδρομές, ξεχνούν να αναφέρουν τη νοοτροπία του «think big», που κάποτε καταλήγει σε γιορτή.
Υπάρχει, τέλος, και εκείνη η κατηγορία των στυφών, που πάνε στη γιορτή για να τη χαλάσουν, που θυμούνται στη χαρά του εισακτέου όλα τα στραβά κι ανάποδα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, σηκώνοντας το φρύδι για «ποιο πανεπιστήμιο και ποιο επαγγελματικό μέλλον;» και προκαταλαμβάνουν τι θα φανεί μετά την ορατή στροφή.
Αφήστε, κυρίες και κύριοι. Είπαμε, είναι το πρώτο μεγάλο βήμα. Δεν είναι ποίημα, μα δεν είναι και κρίμα να παίζεις με το κύμα.
