Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της διαδικασίας για την εισαγωγή στα ΑΕΙ της χώρας, αξίζουν λίγες σκέψεις στο ζήτημα που προέκυψε και αφορά το δικαίωμα ψήφου από τα 17.
Σε αυτήν την ηλικία βρίσκονται όλοι οι νέοι της χώρας, που αξιολογήθηκαν με ένα σχετικά αντικειμενικό, που δύσκολα υποκλέπτεται, σύστημα. Για πρώτη και, δυστυχώς, πιθανά τελευταία φορά στη ζωή τους. Δηλαδή μέσω των Πανελλαδικών Εξετάσεων το 2016.
Τα προηγούμενα χρόνια της μαθητείας τους όμως η αξιολόγησή τους ήταν ελλιπής και αυτό θα το αντιληφθούν, με πόνο, οι καθηγητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Καθώς θα αναλώσουν πολύ χρόνο από τις παραδόσεις τους στο πρώτο έτος, «υπενθυμίζοντας» έννοιες και στοιχεία από τα Μαθηματικά ακόμα και της Πρώτης Λυκείου, όπως ο… τριγωνομετρικός κύκλος.
Γιατί ο κύκλος των εξετάσεων στα Λύκεια διεξάγεται με διαφορετικά κριτήρια από εκείνα που αφορούν την αριστεία και την επαρκή γνώση του μαθήματος. Όπως το να μην ενοχλεί ο μαθητής στην τάξη, ακόμα και αν το μόνο τετράδιο που κουβαλάει όλη τη χρονιά είναι το… Πρόχειρο.
Ας το παραδεχτούμε, μετά από μια λειψή επιμόρφωση που δεν προσφέρει σε πολλούς ούτε τη δυνατότητα διαχωρισμού των αιτίων των εθνικών εορτών μας, με ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης, οδηγούνται οι νέες και οι νέοι της χώρας, που διαρκώς λιγοστεύουν, σε ένα πολυδάπανο και ξεκομμένο από την οικονομική δραστηριότητα δημόσιο σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης.
Πρόσφατα, δε, στο μικρό ποσοστό εκείνων που αποφοιτούν σε σχέση με όσους εισάγονται, υπάρχουν εκείνοι που έχουν ενσωματώσει σε γνώσεις την αξία του πτυχίου τους. Η πλειονότητα από τους τελευταίους αποφασίζει να συνεχίσει στο εξωτερικό τη δραστηριότητά της. Ναι, σήμερα καλούνται να «οριστικοποιήσουν το μηχανογραφικό τους» οι υποψήφιοι.
Ακόμα και η λέξη μηχανογραφικό που είχε νόημα στις δεκαετίες του 20ού αιώνα, τώρα αντιπροσωπεύει την πίεση του enter για την ψηφιακή αίτηση που αντιστοιχεί σε κάθε αριθμό μητρώου των μαθητών.
Η άρνηση στον ορθολογισμό έχει σχέση με την άρνηση για πραγματικές αξιολογήσεις στον χώρο του Δημοσίου και κρατά τους μαθητές μέσα σε ένα σύστημα που τους ζητά, την τελευταία στιγμή, σε δέκα περίπου μέρες, να αποφασίσουν τι θα κάνουν στη ζωή τους.
Το χειρότερο είναι πως οι γενιές που δεν συμπλήρωσαν ψηφιακές αιτήσεις για τα ΑΕΙ, κατάφεραν να σταδιοδρομήσουν. Η μίζερη πραγματικότητα για τα παιδιά που φέτος καλούνται να επιλέξουν, ορίζει σαν πυξίδα ζωής το κόστος των σπουδών.
Αν ρίξουν δε μια ματιά τριγύρω τους, είναι δύσκολο να συμπληρώσουν το μηχανογραφικό τους με ισοδύναμα ισχυρές ελπίδες με εκείνες που είχανε όσοι τώρα κυβερνάνε ή είναι στην αντιπολίτευση. Καλό το δικαίωμα στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Αλλά πολύ πιο ουσιαστικό για τους 17άρηδες είναι το δικαίωμα σε ένα πραγματοποιήσιμο όραμα αντί του τοίχου που τους περιτριγυρίζει. Το χτίζει η επίμονη ύφεση, γιατί… «δεν αλλάζουμε».
