Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η σφαγή στο Ορλάντο ήταν τρομοκρατική ενέργεια, πράξη μίσους, η πιο αιματηρή επίθεση ενόπλου στην ιστορία των ΗΠΑ, μία επίθεση η οποία προκάλεσε σοκ και αποτροπιασμό παγκοσμίως.
Οι σφαίρες του Ομάρ Ματίν σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους και «τραυμάτισαν» την αμερικανική κοινωνία. Αυτό δεν εμπόδισε, ωστόσο, κάποιους να τις δουν ως... όχημα.
Ένα πολιτικό όχημα, που «κόβει δρόμο» για να μεταφέρει τον επιβάτη του πιο γρήγορα στον στόχο του.
Θέση σε αυτό έσπευσε να πιάσει ο Ντόναλντ Τραμπ, πιστεύοντας ότι θα τον οδηγήσει έως τον Λευκό Οίκο. Από κοντά και η Μαρίν Λεπέν με προορισμό τα Ηλύσια Πεδία.
Γιατί όχι και εγώ, σκέφθηκε ο Νάιτζελ Φάρατζ, βλέποντας να ανοίγεται μπροστά του δρόμος, όχι για την εξουσία αλλά και για έξοδο από την «επικίνδυνη» Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πολιτική εκμετάλλευση μίας τραγωδίας δεν είναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο. Το έχουμε ζήσει πρόσφατα στις τρομοκρατικές επιθέσεις σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, είναι οι κάλπες που την καθιστούν πρόδηλη, ακόμη και ξεδιάντροπη θα έλεγε κανείς. Αυτές των επικείμενων αμερικανικών εκλογών, των γαλλικών που ακολουθούν το 2017 ή ακόμη και του βρετανικού δημοψηφίσματος.
Την ώρα που οι αστυνομικές αρχές μετρούσαν ακόμη τους νεκρούς, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών δεχόταν στο Twitter συγχαρητήρια, καθώς αποδείχθηκε ότι «είχε δίκιο» για την ισλαμική τρομοκρατία.
Ο Ντόναλντ Τραμπ μάς έχει βέβαια συνηθίσει σε ακρότητες, αλλά το να προωθεί την προεκστρατεία του πάνω από τα θύματα ενός μακελειού υπερβαίνει το ακραίο και αγγίζει το χυδαίο.
Η Λεπέν, επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, λιγότερο παρορμητική, πιο προσεκτική, χωρίς όμως να χάσει την ευκαιρία να καταδικάσει συλλογικά το Ισλάμ ως δύναμη βαρβαρότητας.
Στη Βρετανία η οργάνωση Leave.EU, που πρόσκειται στον Φάρατζ, έγραψε επίσης στο Twitter: «Η ελεύθερη διακίνηση των καλάσνικοφ στην Ευρώπη βοηθά τους τρομοκράτες. Ψηφίστε για μεγαλύτερη ασφάλεια την 23η Ιουνίου. Ψηφίστε αποχώρηση». Το μήνυμα διεγράφη μία περίπου ώρα μετά την ανάρτησή του και αφού είχε προηγηθεί κατακραυγή.
Οι παραπάνω «κορόνες» επισκίασαν τη συζήτηση που άνοιξε για τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής, αλλά και την αντιμετώπιση μιας τρομοκρατίας, η οποία αναπτύσσει τους πυρήνες μέσα στη Δύση.
Έχουμε τη ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ ή την ισλαμοποίηση του ριζοσπαστισμού ήταν το ερώτημα που είχαν θέσει αναλυτές στον απόηχο των πολύνεκρων επιθέσεων σε Γαλλία και Βέλγιο, στις οποίες οι δράστες ήταν Ευρωπαίοι υπήκοοι, μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, που όμως δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στην ευρωπαϊκή κοινωνία.
«Εγχώριος εξτρεμισμός» και το χτύπημα στο Ορλάντο, με τον Αμερικανό πρόεδρο να παραδέχεται: «Ευθύνη για τη σφαγή φέρουμε πρωτίστως εμείς... Χρειαζόμαστε τη δύναμη και το κουράγιο να αλλάξουμε».
