Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο γενικός κυβερνήτης της Νέας Ζηλανδίας, αντιστράτηγος Sir Jerry Mateparae, τον οποίο υποδέχτηκε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα παραστεί στις εκδηλώσεις για την 75η επέτειο της Μάχης της Κρήτης.
Εμείς και άλλοι τη λέμε «Μάχη», ο Γερμανός καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ στον τίτλο του βιβλίου του στη γλώσσα του Γκαίτε κάνει λόγο για «κατάκτηση». «Operation Merkur: Die Eroberung der Insel Kreta im Mai 1941» (Επιχείρηση Ερμής: η κατάκτηση της νήσου Κρήτης τον Μάιο του 1941).
Το βιβλίο προκάλεσε πολλά Ρίχτερ στην Ελλάδα -όχι βέβαια λόγω του γερμανικού τίτλου, που πάντως αποδίδει το πνεύμα του αναθεωρητικού πονήματος-, ο 76χρονος ιστορικός δικάστηκε με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο και αθωώθηκε. Ορθώς, διότι η ιστορική έρευνα δεν κρίνεται σε δικαστικές αίθουσες, αν και όπως ο ίδιος παραδέχεται σε κυριακάτικη εφημερίδα, «λόγω αυτής της αναθεματισμένης ιστορίας το βιβλίο πάει καλά. Είναι η πρώτη φορά που έχω κέρδος. Επιπλέον, έχω γίνει διάσημος στη Γερμανία».
Ως Γερμανός Γιάνης με πλούσια λευκή κόμη, με την αναγνωρισιμότητα φαίνεται πως έχει θέμα ακόμη. Πώς αλλιώς εξηγείται ότι συγχέει τη γνώμη για επιστημονικά θέματα με προσωπικές πικρίες ή απογοητεύσεις ή αντιδικίες και προσαρμόζει τις ιστορίες σε βολικές γωνίες; «Μου μετέφεραν μια μαρτυρία» σ’ ένα συνέδριο... κάποιοι... και «δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω αυτά που μου είπαν». Για την τεκμηριωμένη ιστορική έρευνα ξέρω ό,τι και για τη δομή των πνευμόνων του καγκουρό, αλλά είχα την εντύπωση πως η πληροφορία γίνεται μαρτυρία όχι με βάση μια περιορισμένη, ασαφή και επιλεκτικά χρησιμοποιημένη βάση (δευτερογενών) πηγών.
Ο Γερμανός με την πλούσια λευκή κόμη, με την αναγνωρισιμότητα φαίνεται πως έχει θέμα ακόμη και αξιοποιείται δεόντως για να «διαφωτίσει» τη γερμανική κοινή γνώμη.
«Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία», έγραφε τον Φεβρουάριο, «οφειλέτης (σ.σ. επανορθώσεων) δεν είναι η Γερμανία, αλλά η Ελλάδα», τοποθέτηση την οποία εξέθεσε και σε σύσκεψη αξιωματούχων του ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών, μαζί με εκτιμήσεις του για το «πραγματικό πρόβλημα» της Ελλάδας, τις διαπραγματεύσεις, τα ρουσφέτια κι άλλα σεκλέτια.
Δεν είναι ότι η μάχη της Ιστορίας προξενεί ενίοτε δυσφορία. Είναι ότι αντί να δίνεται στα (επιστημονικά) πεδία, εξαντλείται σε φλυαρία και φασαρία.
