Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το εθνικό σύνθημα του Παναμά, όπως το αλίευσα από το Διαδίκτυο είναι «Pro Mundi Beneficio» («Προς όφελος του κόσμου»). Ποιου κόσμου, όμως; Διότι υπάρχουν πολλοί και δεν επιδεικνύουν όλοι «διαγωγήν κοσμιωτάτην».
Ωσπου ήρθαν τα «Panamapapers» και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε αυτό που υποψιαζόμασταν. Μόνο που ο όγκος των πληροφοριών είναι τόσο μεγάλος, που δεν βγαίνει έτσι απλά λογαριασμός με τον «κρυμμένο πλούτο των εθνών» (ιδιαίτερα αποκαλυπτικό το βιβλίο του Γκάμπριελ Ζούκμαν, καθηγητή στο LSE, εκδόσεις Πεδίο).
Πώς θα τα εμπεδώσω όλα αυτά; Μια λύση είναι να τα κάνω ομοιοκαταληξίες, σαν τα δασυνόμενα. Αδης, άγιος, αγνός, άμα, άμαξα, απλός, αίμα, αμαρτία, άλμα, άμιλλα, αφή και άρμα. Απαλός, αψύς, αψίδα, αλυκή και αλυσίδα. Τούτη η αλυσίδα των παραδείσων και των Κροίσων είναι πολύ βαριά και πάει πολύ μακριά. Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, Βερμούδες, Κεϊμάν, Αντίγκουα, Μπελίζ, Κουκ, Νήσος Μαν, Τζέρσεϊ, Μπαχρέιν, Βανουάτου, Ναουρού. Αρκετές υπερπόντιες κτήσεις για τις πτήσεις του Αγγλου ασθενούς. Κουκκίδες στον χάρτη για τσέπη γεμάτη.
Η πραγματική είδηση δεν βρίσκεται στην ίδια τη φοροδιαφυγή, που πάντως μένει να αποδειχθεί, πράγμα καθόλου εύκολο. Η πραγματική παράσταση δεν είναι το «Off Shore αγάπη μου», όπως την υπερασπίζεται ο ένας εκ των ιδρυτών της Φονσέκα, που θεωρεί ότι «δύο τρόποι υπάρχουν για να ατενίζεις τον κόσμο: ο πρώτος είναι να είσαι ανταγωνιστικός, ο δεύτερος να εμπνέεσαι φόρους».
Το σκάνδαλο δεν κρύβεται καν «στον απίστευτο πλούτο που έχουν συγκεντρώσει ηγέτες μη δημοκρατικών καθεστώτων». Σιγά, την τρύπα στα ρούχα του βασιλιά.
Το θέμα δεν είναι πλέον ότι οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ θεωρούν πως για αυτούς ισχύει ένα διαφορετικό δίκαιο, απ’ αυτό που οι ίδιες έχουν θεσπίσει, ούτε ότι παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας, αλλά ότι όσο κι αν κατέχουν καλά την τέχνη του «σλάλομ» και της παγκοσμιοποίησης, ο κόσμος είναι μικρός και η εχεμύθεια δεν είναι καθεστώς.
