Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Τέλη Ιουνίου 2016: Η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος έχει ολοκληρωθεί. Η ΕΚΤ έχει συμπεριλάβει τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, οι τράπεζες ανασαίνουν ξανά.
Οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν -έστω αργά- και η διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους κορυφώνεται.
Για πρώτη φορά, μετά τις περσινές περιπέτειες, υπάρχει λόγος αισιοδοξίας.
Αυτό ήταν το ένα σενάριο. Και μάλλον ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Αναλυτές έχουν περιγράψει ανά καιρούς ένα πιο «θερμό». Η αξιολόγηση έχει κλείσει, αλλά τα μέτρα είναι πολύ «βαριά» για να τα σηκώσει η σημερινή κυβέρνηση.
Η Βουλή θα μπορούσε να δώσει τη λύση με μία κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, αλλά επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει σε τέτοιες λύσεις οδηγούμαστε για ακόμη μία φορά στις κάλπες. Ο Πολ Τόμσεν πάλι είχε κατά νου ένα τρίτο, «καυτό».
Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν οδηγήσει πουθενά, η αξιολόγηση μένει ανοιχτή και η ελληνική οικονομία κινδυνεύει εκ νέου με «ασφυξία» και χρεοκοπία. Το σενάριο του Grexit επανέρχεται με φόρα στο προσκήνιο, οδεύοντας προς μετωπική σύγκρουση με εκείνο του Brexit.
Ο κίνδυνος «καραμπόλας» ταρακουνά τους Ευρωπαίους, που συναινούν σε πραγματικό «κούρεμα» του χρέους. Ή μπορεί και όχι, όπως έχει δείξει η κρίση αυτή, που μετράει περί τα έξι χρόνια ζωής.
Η διαρροή μαρτυρά πως το ΔΝΤ δεν έχει διδαχθεί ότι κανείς δεν μπορεί να ποντάρει σε «ορθολογικές» αντιδράσεις, όταν έχει απέναντί του τόσες πολλές κυβερνήσεις, με τόσο διαφορετικά συμφέροντα και πολίτες-ψηφοφόρους, στους οποίους καλούνται να λογοδοτήσουν. Αντί του ταρακουνήματος, θα μπορούσε να έρθει η καραμπόλα, με την ελληνική οικονομία να καταρρέει, το Brexit να κερδίζει στην κάλπη και την Ενωση να βυθίζεται σε νέα κρίση.
Μας φανερώνει παράλληλα -σε συνδυασμό με την αποκαλυπτική απάντηση της Κριστίν Λαγκάρντ- ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει διδαχθεί τίποτα απολύτως.Εγκαλεί το ΔΝΤ, αλλά και ποντάρει στην πίεσή του προς τους Ευρωπαίους για απομείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους.
Σε μία αμήχανη διαπραγματευτική τακτική, το αντιμετωπίζει άλλοτε ως σύμμαχο και άλλοτε ως εκβιαστή, που μας κρατά ομήρους.
Δεν διαθέτει σοβαρές αντιπροτάσεις, που θα «ξεκολλούσαν» την αξιολόγηση και δεν θα άφηναν περιθώρια για επικίνδυνα παιχνίδια.
Δεν αντιλαμβάνεται πως αναβάλλοντας κρίσιμες αποφάσεις, επιδιώκοντας να αλλάξει τους άλλους, πριν αλλάξει η ίδια, επιτρέπει τους «εκβιασμούς» και αφήνει τη χώρα να ολισθαίνει προς τον γκρεμό.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι «πέφτει από τα σύννεφα» με το IMFgate. Κανείς δεν φανταζόταν ότι έχουμε να κάνουμε με έναν οργανισμό «αγγελικά πλασμένο». Η αποκάλυψή του, όμως, δεν πιέζει τόσο το ΔΝΤ, που «πιάστηκε στα πράσα».
Πιέζει πρωτίστως την Αθήνα και την Ευρώπη, που καλούνται να ζυγίσουν τα δεδομένα και να ξαναγράψουν το σενάριο του Ιουνίου.
