Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Είναι γνωστή η ιστορία στην ελληνική επαρχία. Οταν δεν θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα ή όταν έχεις πρόβλημα μπορείς να κάνεις κάτι απλό: Παραπέμπεις το θέμα σε μια… επιτροπή και καθάρισες. Ούτε το πρόβλημα θα λυθεί ποτέ ούτε εσένα θα κατηγορήσουν για αδράνεια.
Είναι γνωστό ακόμη και σε άτομα που έχουν διαταραγμένες σχέσεις με την πραγματικότητα πόσο έχει αποδώσει στο παρελθόν η σύσταση εξεταστικής επιτροπής, η σε «βάθος έρευνα», οι διαδικαστικού χαρακτήρα αντιπαραθέσεις, οι αλήθειες που σκαλώνουν στα κλαδιά και τα παρακλάδια.
Να μην πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με αποδείξεις και ονόματα; Να μη μάθουμε ποιοι είναι οι ανεπαρκείς, οι άσχετοι, οι κατεργάρηδες; Δεν διψά ο πολίτης για αλήθεια, όπως κόπτονται κυρίως όσοι διακρίνονται στης Χαλιμάς τα παραμύθια;
Οσοι έχουν θύμησες από χωριό, έχουν ζήσει το πότισμα με το άλογο. Στήριζαν την αντλία στο πηγάδι και το άλογο αλώνιζε για να ποτίσει το χωράφι, ενώ για να μη ζαλιστεί από την περιδίνηση του έδεναν τα μάτια. Μ’ αυτό το τυφλάλογο μοιάζουν οι εξεταστικές επιτροπές, μόνο που παραζαλισμένος είναι ο πολίτης.
Ζει κάθε φορά το ίδιο πράγμα: βλέπει μόνο την κορυφή του παγόβουνου, ακούει τις αλληλοκατηγορίες, χάνεται σε θεωρίες και περίπλοκες διαδικασίες, αναμετριέται με κενά και ασάφειες, ένα πόρισμα στην απίθανη περίπτωση, πέντε - έξι αποδόσεις του έργου στην πιο πιθανή εκδοχή. Μέχρι την επόμενη φορά και δεν έχει άδικο να μειδιά.
Οσες εξεταστικές, που έχουν όλες τις αρμοδιότητες των ανακριτικών αρχών και του εισαγγελέα Πλημμελειοδικών, κι αν συσταθούν, πώς να σταθούν αφού είναι χρωματισμένες;
Αλλα θέλει να αποδείξει ο καθένας και πιστεύει σε μια αλήθεια που υπάρχει κατά κάποιον τρόπο ανεξάρτητα από τις ενδείξεις. Αλλα θέλει να κερδίσει ο καθένας και κάπως έτσι σφηνώνουμε στην ανακάλυψη της μη αποκάλυψης και στις βολικές ερμηνείες.
