Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο «αλήτης» έχει ενίοτε και θετική χροιά. Η «Λαίδη και ο Αλήτης» είναι η πιο κλασική ιστορία αγάπης της Disney. «Αλήτη δίχως αγάπη με δίχως μάνα και δίχως σπίτι / Αλήτη μες στη μανία του βοριά μικρό σπουργίτι» τραγουδούσε η Βίκυ Μοσχολιού.
Μάλιστα, κύριε. Την αλητεία πολλοί εμίσησαν, τον αλήτη λιγοστοί. Τι φταίει αυτός αν της ζωής είναι ρημάδι; Στη Βουλή, βέβαια, όταν ακούγεται η λέξη δεν είναι παινάδι. Κάποιοι βρήκαν ψεγάδι στην «ωραία ατμόσφαιρα» της προ ημερησίας συζήτησης, που ήταν για ξενύχτες. Καθώς η νύχτα έχει το δικό της λεξιλόγιο στο αναλόγιο, το «αλήτης» είναι λίγο, πολύ λίγο. Εξ ου και το ημι-αρβανίτικο «αλητάμπουρας» που εκτόξευσε ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατά του προέδρου των ΑΝΕΛ. «Είσαι αλήτης, είσαι αλητάμπουρας! Θα ζητήσεις συγγνώμη στα τέσσερα».
Δεν ξέρω πόσοι αιφνιδιάστηκαν με τη γλώσσα του καθηγητή. Προφανώς μόνο οι πολύ «βουτυράτοι». Δεν ξέρω πόσοι έπεσαν από τα σύννεφα, αλλά μάλλον έχουν απωθήσει το γεγονός ότι τα πιο τερατώδη διατυπώνονται συνήθως με comme il faut τρόπο.
Δεν μας ενοχλούν, λοιπόν, οι «ομορφιές» και οι εκτός συμβάσεων αντιδράσεις; Οσο τους ναυτικούς η θάλασσα. Οταν ο άνθρωπος τα «παίρνει άσχημα», δεν συμπεριφέρεται ως ραφαήλειο βρέφος.
Πιο πολύ ενοχλεί ο ρωποπερπερήθρας (άνδρας που εκστομίζει χαζομάρες), που καλύπτει την έλλειψη επιχειρημάτων με φρούμασμα και θέαμα.
Πιο πολύ ενοχλεί η φτωχή παράσταση, που διαστρεβλώνει τις υποθέσεις μας και η αήθης αυταρέσκεια.
Τώρα που το σκέφτομαι, αφού δεν μάθαμε και τίποτα από τα κρυφά, τα ύποπτα, τουλάχιστον θα μπορούσαν εκεί που ο λιχανός του ενός βαρυκρούει τον αντίχειρα του άλλου, να πετάνε κι ένα αθυρόστομο αρχαιοελληνικό, για να γίνει σκηνικό.
Γιατί ναι, και οι αρχαίοι βωμολογούσαν, με ιδιαίτερη λεξιπλαστική ικανότητα. Αφού οι απόγονοί τους στη Βουλή αναζητούν την ατάκα από την τεκμηριωμένη πρόταση, να μας μείνει και κάτι.
