Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Βλέπαμε στη στήλη της περασμένης Δευτέρας, 28 Μαρτίου, πώς η μετακίνηση της συζήτησης για την αξιολόγηση/review απο το ασφαλιστικό στο φορολογικό χρειάζεται να αντιμετωπισθεί απ’ όλους μας με ένα μίνιμουμ ειλικρίνειας: θέλουμε να κλείσει ετούτη η διαδικασία, δεν θέλουμε να επαναληφθεί η εμπειρία της Βαρουφακικής άνοιξης και του καλοκαιριού του 2015, να πάμε παρακάτω - όχι;
Αυτό το στοιχείο είναι που φέρνει στην κυβέρνηση Τσίπρα/Τσακαλώτου τον πειρασμό, εκεί που «πόνταρε» πολιτικά στη Μεγάλη Λευκή Ελπίδα της διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση (και ως εκ τούτου ελάφρυνση) του χρέους, τώρα να στοχεύει όλο και περισσότερο και να αναδεικνύει την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Επαναφέροντας, έτσι, το σκηνικό σε μνήμες 2014.
Τότε συζητώντας με τον (πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου) Κωνσταντίνο Γάτσιο, στην «Οικονομική Επιθεώρηση» ήταν, είχε αναδειχθεί το πραγματικό διακύβευμα: «Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν και κατά πόσον το πλεόνασμα που προκύπτει -στο μέτρο και τον βαθμό που προκύπτει- έχει προσωρινό χαρακτήρα, αντανακλώντας π.χ. έκτακτα μέτρα φορολογίας και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, καθώς και μη-πληρωμή υποχρεώσεων του κράτους προς τρίτους ή κατά πόσον έχει μονιμότερο χαρακτήρα αντανακλώντας μονιμότερες μεταβολές στις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας».
Και προχωρούσε μάλιστα, όπως διαφαινόταν ήδη τότε με τη συζήτηση για το «μέρισμα» - δηλαδή τη διάθεση... - του πλεονάσματος, στη διαπίστωση: «Ο επικοινωνιακά πανηγυρικός χαρακτήρας που προσδίδεται στην ύπαρξη, το ύψος και την κατανομή του πλεονάσματος δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι “το πρόβλημα λύθηκε”, καθώς και το παρεπόμενο “όπου να ‘ναι βγαίνουμε απο την κρίση” καλλιεργώντας το έδαφος για τη διεκδίκηση προσόδων. Ομως, δυστυχώς, το πρόβλημα δεν λύθηκε, δεν ξεκίνησε καν να λύνεται. Και οι προς διεκδίκησιν πρόσοδοι υπάρχουν μόνον κατά φαντασίαν».
Εχουμε έντονη την αίσθηση ότι κάπου προς τα εκεί πορεύεται και τώρα το πράγμα. Οτι, δηλαδή, αναζητείται «δημοσιονομικός χώρος» κάπως πιο άνετος απ’ ό,τι με το αλήστου μνήμης «Παράλληλο Πρόγραμμα» για το οποίο γινόταν λόγος στο γύρισμα του χρόνου. Ωστε να φανεί ότι η κυβέρνηση δεν κάνει μόνον εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου-3, αλλά αποκτά και βαθμούς ελευθερίας. Για να δώσει κάτι. Η για να φανεί τουλάχιστον ότι δίνει κάτι. Ακριβώς όμως επειδή η επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος -έννοια που τόσον ηγάπησαν και οι «εταίροι»/δανειστές διά της τρόικας- αποτελεί βασικά αντικατοπτρισμό/αυταπάτη παιχνιδιού με τους καθρέφτες, έρχεται να υπονομεύσει όλη τη δημόσια συζήτηση.
Θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να παραπέμψουμε πάλι στον Κ. Γάτσιο: «Ο δημόσιος διάλογος, δυστυχώς, χαρακτηρίζεται απο “πτήσεις χαμηλού ύψους”. Βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Επικεντρώνεται στον εντυπωσιασμό. Τα ουσιώδη δεν τίθενται ως ερωτήσεις, και επομένως ούτε οι κατάλληλες απαντήσεις δίνονται και το έδαφος μένει ελεύθερο για ανάπτυξη παραλογισμών και παραισθήσεων». Με πρόσφατη την υψηλών τόνων συζήτηση στη Βουλή, αυτή ακριβώς η αίσθηση μένει πίσω...
Κι αν η τότε συζήτηση για το πρωτογενές πλεόνασμα και τη διάθεσή του ήταν τουλάχιστον προεκλογική -προ των Ευρωεκλογών του 2014, οπότε και εγκατέλειψε η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου την προσπάθεια με την οποία είχε έως τότε ταυτισθεί- σήμερα διερωτάται κανείς πού το πάει ο σχεδιασμός. Αλλωστε, μετά την εμπρηστική συζήτηση στη Βουλή με την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση της 29ης Μαρτίου για τη Δικαιοσύνη, την Διαφθορά και το συνολικό ανασκάλεμα του βούρκου, δείχνει και να απόθανε η συζήτηση για εκλογές.
Είναι αληθεια πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις ζήτησε από το βήμα της Βουλής τις εκλογές - όμως αυτή η ανακίνηση του θέματος πρόωρων εκλογών δεν είναι μόνον που βρήκε ευθέως αρνητικό τον Αλέξη Τσίπρα (ο οποίος επέστρεψε στην πάγια στάση των κυβερνήσεων οσάκις αισθάνονται ότι το δημοσκοπικό φόντο δεν τις ευνοεί: παραπομπή στο τέλος της τετραετίας...), είναι και που έρχεται σε μια στιγμή όπου εκλογές δεν θα αποτελούσαν καν επιλογή. Σκεφτείτε μόνο και μόνο διαχείριση του προσφυγικού έτσι που τώρα πορεύεται, μαζί με προεκλογική εκστρατεία!...
Καθώς, λοιπόν, η κυβέρνηση θα πορεύεται τον δίδυμο γολγοθά φορολογικού και ασφαλιστικού προς τη Βουλή -τη Βουλή των ψηφοφοριών, εννοείται, και όχι της βαβούρας- «χρειάζεται δημοσιονομικό χώρο», ακριβώς ώστε να δείξει ότι προσφέρει και κάτι άλλο. Κάτι άλλο, εννοείται, εκτός από Εξεταστικές Επιτροπές, τη χλoμή αυτή εκδοχή θεάματος στη σύγχρονη μετάφραση του «άρτου και θεάματος». Πάντως... δεν θα πλήξουμε, πάλι.
