Από την έντυπη έκδοση
Του Δ. Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Ο ορίζοντας των διεθνών σχέσεων της χώρας έχει προ πολλού σκοτεινιάσει και ο κίνδυνος που απειλεί ζωτικά συμφέροντα της πατρίδας δεν είναι θεωρητικός, ούτε κατασκευασμένη υπερβολή καθ’ έξιν κινδυνολόγων ή επαγγελματιών που εμπορεύονται πατριωτισμό.
Το προσφυγικό δεν απειλεί μόνο τη συνοχή της Ευρώπης, δεν ανασταίνει φαιές ιδεολογίες του ευρωπαϊκού Μεσοπολέμου, αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αμφισβητηθεί δεινώς το διεθνοπολιτικό καθεστώς της Ελλάδας, όπως αυτό ορίζεται από διεθνείς συνθήκες και ενισχύεται από αποφάσεις παγκόσμιων οργανισμών, π.χ. ICAO και ΙΜΟ, που ανέθεσαν και αναγνωρίζουν στη χώρα μας πολύ συγκεκριμένες διοικητικές αρμοδιότητες κι ευθύνες, καθώς και από το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο κατοχυρώνει τον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας μας σε όλο το εύρος της ελληνικής επικράτειας.
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης οδηγούν σε «φινλανδοποίηση» της χώρας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, και αναδεικνύουν την απερίγραπτη άγνοια για βασικές έννοιες και στον βαθμό που αυτή επιδεικνύεται από τα αρμόδια για την επικοινωνία στελέχη της, καθίσταται μια άκρως επικίνδυνη υπόθεση...
Η επιλογή του ελληνικού λαού να αναθέσει τον Ιανουάριο του 2015 τη διακυβέρνηση της χώρας στον ΣΥΡΙΖΑ και η επαναβεβαίωση αυτής της εντολής τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους θα κριθεί ως προς τις συνέπειές της, κάποια στιγμή, από τους ιστορικούς και θα πάρει τη θέση της στην Ιστορία...
Όπως ακριβώς συνέβη με την ετυμηγορία των Ελλήνων την 1η Νοεμβρίου του 1920, η οποία υπήρξε απαρχή δεινών για τον Ελληνισμό, καθώς οδήγησε σε μια δραματική αναδίπλωσή του, στα όρια του ελλαδικού κράτους, και στην τραυματική απώλεια της κοσμοπολίτικης διάστασής του, γεγονός που περιόρισε όχι μόνον τα γεωγραφικά όρια, αλλά και ενίσχυσε προϋπάρχοντα χαρακτηριστικά και τη νοοτροπία της Ψωροκώσταινας.
Ενός κράτους δηλαδή, κι ενός λαού, που μπορεί να υπάρξει μόνο ως «πελάτης» και «επαίτης» κι όχι ως ένας ρωμαλέος, συνετός και αξιόπιστος εταίρος και σύμμαχος στο πλαίσιο των διεθνοπολιτικών συσχετισμών και της συμμετοχής της χώρας σε πολυεθνικούς πολιτικο-στρατιωτικούς και οικονομικούς οργανισμούς.
Το ότι ο ελληνικός λαός επέλεξε να εμπιστευθεί ένα κόμμα που εκινείτο στο πολιτικό περιθώριο, δεν συνιστά, από μόνο του, λόγο κριτικής, καθώς στις λειτουργούσες Δημοκρατίες και το λάθος είναι μια δυνατότητα.
Πολλώ δε μάλλον, όταν οι μηχανισμοί επηρεασμού και χειραγώγησης του πολιτικού σώματος μπορούν να αποκρύψουν αδυναμίες και να συσκοτίσουν προθέσεις και σκοπούς...
Σε περιόδους ράθυμης πολιτικής ρουτίνας και κανονικότητας, μια επιλογή όπως αυτή του 2015 θα μπορούσε να είναι και διασκεδαστική στην εκκεντρικότητά της και διδακτική για ένα πολιτικό σύστημα που είχε φθάσει στα όρια της εντροπίας του.
Δυστυχώς για τους πολίτες και τη χώρα, οι καιροί δεν προσφέρονται για αμεριμνησία, χαλαρότητα και αδολεσχία, που προδίδει πνευματική οκνηρία και βαθύτατη απαιδευσία.
