Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]

Πρωταγωνίστρια στο χρονικό μιας συνάντησης που έχει τα σημάδια της μοίρας, του αναπόφευκτου πεπρωμένου, η ηθοποιός Νόρα Κατσέλη αφήνεται στην ανάγκη της να ακουμπήσει πάνω σε έναν «Άγγελο προστάτη» ή «Άγγελο θανάτου», και μας μιλά για την παράσταση «Ο τελευταίος επισκέπτης».

Σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς παρουσιάζεται στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Υπογείου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, μέχρι την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου.

Η Νόρα Κατσέλη υποδύεται μία πλούσια γηραιά κυρία, η οποία ζει άρρωστη και απομονωμένη στο καταφύγιό της, μέχρι τη στιγμή που δέχεται τον τελευταίο της επισκέπτη, και μιλά για το έργο αλλά και για τη σημερινή Ελλάδα.

Με τι καταπιάνεται ο Τένεσι Ουίλιαμς σε αυτό το έργο του;

Στο έργο που έγραψε το 1959, ο Τένεσι Ουίλιαμς καταπιάνεται με ένα γνωστό θέμα γι’ αυτόν: την παρακμή του σώματος, δηλαδή την παρακμή στη ζωή των ηρωίδων του. Όλες, με εξαίρεση τη Σεραφίνα στο “Τριαντάφυλλο στο στήθος”, είναι διαλυμένες ψυχές, που ψάχνουν απελπισμένα μια σανίδα σωτηρίας, άλλοτε ξέροντας καλά ότι έρχεται το τέλος και άλλοτε ελπίζοντας πως αυτό το τέλος αργεί να έρθει. O Ουίλιαμς είναι μάστορας στην ανατομία του τέλους. Όμως, σε αυτό το έργο, υπερβαίνει τον εαυτό του.

Σκιαγραφείστε μας τους ήρωές του.

Η Σίσσυ Γκόφορντ, μια πλούσια και με έντονο σεξουαλικό παρελθόν γυναίκα, έχει φτάσει προς το τέλος σαν οργανισμός, αλλά και σαν προσωπικότητα. Είναι σε μια ώριμη ηλικία και αποζητά ό,τι και όλες οι γυναίκες: τρυφερότητα, έρωτα, συμπαράσταση. Την επισκέπτεται ο Κρις Φλάντερς, επαγγελματίας συνοδός κυριών, ο οποίος προσφέρει τις τελευταίες υπηρεσίες στις κυρίες που οδεύουν προς το τέλος, αλλά σε πλούσιες κυρίες, οι οποίες πέθαναν στα χέρια του. Είναι “Άγγελος θανάτου”, όπως τον χαρακτηρίζουν στο έργο.

Τι τους φέρνει κοντά και τι δημιουργεί - προκαλεί η συνάντησή τους;

Τους φέρνει κοντά η ανάγκη για επικοινωνία, η ανάγκη για ζωή. “Ο θάνατος είναι μια στιγμή, η ζωή τόσες πολλές στιγμές” λέει ο συγγραφέας. Όμως, τους δένει η ανάγκη για μια μικρή συλλογή φόβων, θυμού, ματαιόδοξων καταστάσεων, αλλά και ορέξεων, πνευματικών και σαρκικών. Η ζωή είναι φτιαγμένη από αυτά και ο άνθρωπος φτιαγμένος από τη ζωή.

Η Φλώρα ή Σίσσυ Γκόφορντ είναι ο ομφάλιος λώρος, που συνδέει όλους τους ήρωες. Είναι το πρόσωπο, που μετά από τόσα χρόνια συσσωρευμένων εμπειριών, έχοντας ξοδευτεί με συντρόφους πολύπλοκης φύσης, σε αυτήν την ηλικία, έχει την πολυτέλεια να κατανοεί το παζάρεμα, να ξεθάβει τις αξιαγάπητες πλευρές των χαρακτήρων τους, που όλοι διαθέτουν, και υπομένει τις τραχιές τους διαθέσεις. Δεν συγχωρεί την προδοσία και γίνεται λιοντάρι, όταν δίνει ό,τι καλό της έχει απομείνει: αγάπη, χιούμορ, πίστη, και οι άλλοι το πετούν, γιατί τώρα πια δεν την έχουν ανάγκη. Μια σκληρή γυναίκα που πάλεψε να υπάρξει, αρπάζοντας ό,τι της προσέφερε η ζωή και που, στο τέλος, θα μείνει μόνη με τις αναμνήσεις και την ανάγκη της να ακουμπήσει πάνω στον «Άγγελο προστάτη» ή «Άγγελο θανάτου».

Ποια συναισθήματα σάς γεννά η σημερινή ελληνική πραγματικότητα;

Θυμό!!! Και αγωνία για το αύριο. Όχι μόνο για όλους εμάς που ζήσαμε καλύτερες μέρες, αλλά για τους νέους που ζουν χωρίς όνειρα, ελπίδα και ασφάλεια για το αύριο. Δεν έχουν πυξίδα και δεν διανοούνται να ενδώσουν σε έναν κόσμο, που, ουσιαστικά, δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα.

Πρώτα, πρέπει να κάνουμε μια ουσιαστική κριτική στους εαυτούς μας. Όλοι μας φταίμε για την κατάσταση, ο καθένας έχοντας το μερίδιο της ευθύνης του. Είναι εύκολο να μεταφέρεις τις ευθύνες στους άλλους. Και να πάψουμε να μιλάμε, να μιλάμε, να μιλάμε. Η σιωπή είναι πολιτική πράξη. Η σιωπή μάς επιτρέπει να σκεφτούμε πριν ενεργήσουμε. Να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Εμείς, μόνοι μας. Να μην τη ζητάμε από τους άλλους. Σαν λαός, είμαστε ένας περήφανος λαός, που πάλεψε απελπισμένα, για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του τότε, που δεν είχαμε όλα αυτά, που αποκτήσαμε πολύ μα πολύ γρήγορα και χωρίς κόπο. Δεν θέλω να σκεφτώ ότι οι λαοί έχουν αυτούς που τους αξίζουν. Γιατί κι αυτοί είναι βγαλμένοι μέσα από εμάς, μέσα από τον λαό μας, με ό,τι καλό ή κακό έχουμε.

Βλέπετε θετικά σημάδια, που δίνουν ελπίδα;

Πρέπει όλοι μας να πορευτούμε με την ελπίδα ότι θα υπάρξουν θετικά σημάδια. Αλλιώς, θα πεθάνουμε σαν λαός, όχι σαν χώρα.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές, σκηνοθεσία - φωτισμοί: Κοραής Δαμάτης, σκηνικά: Γιώργος Λυτζέρης, κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη. Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Φλώρα Γκόφορθ: Νόρα Κατσέλη, Μπλάκι: Βάνα Πεφάνη, Κρις Φλάντερς: Σόλωνας Τσούνης, Κόνι Ρίτζουεϊ: Νεφέλη Ορφανού.

Πληροφορίες

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης: Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας) - Ταύρος, τηλ: 210 3418550. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο: 21:30, Κυριακή: 19:30. Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα. Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος: 12 ευρώ, Κυριακή: 10 ευρώ.