Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πολύς λόγος ξαναγίνεται για Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά και Κεντροδεξιά, και ο νους ταξιδεύει στα χωροταξικά.
Τον Σεπτέμβριο του 1789, όταν στην επαναστατημένη Γαλλία οι οπαδοί του βασιλικού βέτο εναντίον μιας απόφασης της Βουλής κατέλαβαν τα δεξιά της συντακτικής συνέλευσης και οι υποστηρικτές του ανασταλτικού βέτο τ’ αριστερά.
Τόσο κοντά, τόσο μακριά, από τις θέσεις προέκυψαν τα ονόματα τα βαριά.
Τα πολιτικά «βαφτίσια» πέρασαν τα σύνορα, απέκτησαν νέες αποχρώσεις, κάπου μπλέξαν οι γραμμές και οι διαδρομές, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση στην Ευρώπη ότι τα δεξιά κόμματα τάχθηκαν υπέρ της Ε.Ε., όταν οι διεθνιστικές θέσεις αποτελούσαν ως τότε μονοπώλιο της Αριστεράς.
Δύσκολοι οι ορισμοί, θολοί οι διαχωρισμοί.
Πόσο δεξιά, ας πούμε, ήταν η πολιτική της καγκελαρίου το καλοκαίρι στο προσφυγικό και πόσο αριστερή της ανεκτικής Στοκχόλμης, όταν ακόμη και οι κραταιές δομές υπόκεινται στη σιδερένια νομοτέλεια των περιορισμών, οικονομικών και κοινωνικών;
Πόσο δεξιά είναι η ρητορική αυτοπροσδιοριζόμενων δεξιών για ψήφο αντισυστημική, όταν ακόμη κι εκείνοι που αμφισβητούν το κατεστημένο είναι μέλη του;
Οσον αφορά δε τις μεταρρυθμίσεις, που έχουν γίνει το «ευαγγέλιο» και διδάσκονται ακόμη και με το φραγγέλιο, πόσο ενισχύει τον ανταγωνισμό στη Γερμανία το υποχρεωτικό δίπλωμα αρχιτεχνίτη, που θεωρείται απαραίτητο για την πρόσβαση σε συγκεκριμένα επαγγέλματα (οικοδόμοι, κομμωτές κ.ά.) ή το κλειστό επάγγελμα του φαρμακοποιού; Γιατί εκεί δεν είναι συντεχνία και αλλού είναι θέμα ουσίας να πωλούνται σκευάσματα χωρίς συνταγή ελεύθερα και σε καταστήματα;
Ποιοι είναι ριζοσπάστες και ποιοι συντηρητικοί; Ποιοι προοδευτικοί και ποιοι οπισθοδρομικοί; Ποιοι σουσουδίζουν και ποιοι τα προκατασκευασμένα ξορκίζουν;
Τι είναι αριστερό και τι δεξιό; Πείτε μου για ποια εποχή και για ποια χώρα και θα σας απαντήσω τώρα.
Δεν ξέρω πώς και πότε θα μας καταδεχτεί η ανάπτυξη, δεν ξέρω ποιοι θα σωθούν, υποψιάζομαι, όμως, ότι θα ξανασυστηθούμε.
