Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Στα καλλιστεία παλιά οι υποψήφιες οργάνωναν τις απαντήσεις τους ανεξάρτητα από τις ερωτήσεις.
Μπορεί οι έξι πολιτικοί αρχηγοί -κανείς τους σήμερα δεν βρίσκεται στο προσκήνιο- στην τηλεμαχία της 6ης Σεπτεμβρίου 2007 με τους έξι δημοσιογράφους και τις έξι θεματικές ενότητες να μην ενστερνίστηκαν την ενδυματολογική αμφίεση σε διαγωνισμό ομορφιάς, αλλά στις απαντήσεις δεν διέφεραν από τις φιναλίστ. Απαντούσαν ό,τι ήθελαν, όπως ήθελαν.
Το παν ήταν οι εντυπώσεις, οι Γαλλίδες νταντάδες και τα σατέν σε απάντηση για το «τι χρειάζεται κάποιος για να γίνει πρωθυπουργός». Ηταν η εποχή που ακόμη δεν είχαμε συνέλθει από τις μεγάλες πυρκαγιές του θέρους.
Αλλη φωτιά, που δεν τη φανταζόμαστε, έπεσε επάνω μας το 2009, κι ανέτοιμους μας συνεπήρε. Στις 21 Σεπτεμβρίου η πολύωρη τηλεοπτική αναμέτρηση των έξι πολιτικών αρχηγών, τους οποίους ανέκριναν έξι δημοσιογράφοι, σε δύο ομάδες των τριών, σε έξι θεματικές ενότητες, ήταν λίγο πιο ενδιαφέρουσα απ’ ό,τι στο παρελθόν, καθώς δόθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία στους δύο μονομάχους να απαντήσουν σε ερωτήσεις άλλων αρχηγών. Ποιος νίκησε; Τι να σας πω; Απέφυγαν το «μεγάλο λάθος» και το πάθος, το οποίο εμφιλοχώρησε, διά της πλαγίας οδού στο στούντιο. Στο μενταγιόν της Αλέκας με την καρδιά.
Κάναμε την καρδιά μας πέτρα, υπομείναμε τόσα μέτρα και φτάσαμε Σεπτέμβριο πάλι, απογοητευμένοι, κυνικοί, ευαίσθητοι ή μπερδεμένοι μπροστά στο ακατανόητο στρίψιμο της βίδας του κοχλία της πολιτικής, να περιμένουμε (;) από το γυαλί μια απάντηση μάλλον θολή.
Τα ντιμπέιτ είναι τηλεόραση. Δεν είναι πολιτική. Το κακό είναι ότι δεν μπορείς να διασκεδάσεις, ακόμη κι αν αναλωθείς στις λεπτομέρειες, τον τονισμό της συναισθηματικής κατάστασης των προσώπων και τις γραβάτες. Οι κόμποι μένουν, ακόμη κι αν ο μόνος αρχηγός που συμμετείχε και στην τηλεμαχία του 2009 επαναλάμβανε: «Εγιναν πολύ μεγάλα λάθη και απογοητεύτηκε ο κόσμος. Εχουμε πάρει τα μαθήματά μας».
