Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Η μάχη των πολιτικών κομμάτων για την κάλπη μόλις άρχισε και παράλληλα με αυτήν «φουντώνει» και μία άλλη: εκείνη του… like-ισμού.
Τα social media έχουν αναδειχτεί σε ένα σημαντικό «βήμα» για κόμματα και υποψηφίους, το οποίο επιτρέπει την εύκολη και φτηνή προώθηση των θέσεών τους σε ευρύτατο κοινό, την άμεση διάδραση με τους πολίτες και την αντιπαράθεση με αντιπάλους.
Από τους σχηματισμούς νέων πολιτικών φορέων έως τις προγραμματικές θέσεις και τις προεκλογικές εκδηλώσεις, τα πάντα γίνονται πρώτα γνωστά από τιτιβίσματα και status και μετά μέσω επίσημων δελτίων Τύπου, που τείνουν να τεθούν σε δεύτερη μοίρα. Οι λογαριασμοί και τα προφίλ λειτουργούν ως ηλεκτρονικά φυλλάδια και αφίσες, ως διαφημιστικό υλικό, ως μέσο άμεσου σχολιασμού των όποιων εξελίξεων. Και όλα αυτά είναι ιδιαιτέρως θετικά.
Τα προβλήματα έρχονται όταν χάνεται το μέτρο, όταν οι δυνατότητες που σου προσφέρουν αυτά τα μέσα εξελίσσονται σε παγίδες. Ακολουθώντας πιστά το «τιτιβίζω άρα... υπάρχω στο πολιτικό προσκήνιο», ζαλισμένοι από τη μάχη για τα likes, τα shares και τoυς followers, αρκετοί επιλέγουν την τακτική της πρόκλησης. Αυτό βέβαια συμβαίνει και στους διαξιφισμούς στους οποίους έχουμε συνηθίσει στα παραδοσιακά μέσα.
Στα social media, όμως, το φαινόμενο είναι εντονότερο, γιατί αφενός οι «εμφανίσεις» δεν είναι πάντα προετοιμασμένες και αφετέρου οι αντίπαλοι δεν έρχονται αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο. Τα στοιχεία αυτά ευνοούν τις παρορμητικές, χωρίς δεύτερη σκέψη, αντιδράσεις και τις λαϊκίστικες εξάρσεις.
Υπάρχει, τέλος, και άλλη μία παγίδα. Αυτή είναι οι ψευδαισθήσεις που δημιουργούν τα social media σχετικά με την απήχηση ενός υποψηφίου και των θέσεών του. Τα μέσα αυτά δίνουν σαφώς μία εικόνα των τάσεων που επικρατούν στην κοινή γνώμη. Θα πρέπει, όμως, όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι δεν συμμετέχει σε αυτά ολόκληρη η κοινωνία. Και κυρίως να έχουν αυτό κατά νου: τα likes δεν ισοδυναμούν με ψήφους.
