Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Η τεράστια αλλαγή που έχει καταγραφεί στην ενημέρωση τώρα, από τη δεκαετία του 1950, προκαλεί δέος. Τότε, μια αναφορά στην Ελλάδα ήταν σπάνια και συνήθως σχετική με τη θέση της στα Βαλκάνια, όπως την αξιολογούσαν οι ξένοι αρθρογράφοι. Τώρα στη χώρα ξεχάστηκε η βαλκανική μας «παρέα», αν και διανθίζεται με αρκετούς ισλαμιστές φονταμενταλιστές, γιατί τους «ξεπεράσαμε» εισερχόμενοι στην Ε.Ε. Η Ελλάδα στη μη παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα απασχόλησε τον διεθνή Τύπο εκτενώς το 1967 και μετά το 1974. Τα γεγονότα του 1965 προετοίμασαν την περίοδο της επταετίας, που ολοκληρώθηκε με τα γεγονότα της Κύπρου και την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα, έχοντας ο ελληνισμός μια ακόμα πληγή, τα κατεχόμενα της Κύπρου. Οποτε Ελληνες αποφασίζουν να σώσουν την Ελλάδα από άλλους Ελληνες που θέλουν το κακό της, κάποιοι εντέλει εκμεταλλεύονται τον διχασμό και κερδίζουν εις βάρος της χώρας.
Τα χρόνια που πέρασαν έφεραν στη δεκαετία του 1980 τον ΦΠΑ και την ενεργό συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Αφού η χώρα είχε αποχωρήσει, καθώς η μη συμμετοχή του στη διένεξη με την Τουρκία θεωρήθηκε απαράδεκτη στάση έναντι ιδρυτικού μέλους της Νοτιοανατολικής Συμμαχίας. Το 1990 ήταν η δεκαετία της απόλαυσης. Οι κομματικοί στρατοί έχοντας μοιράσει τα συνδικαλιστικά μετερίζια έστησαν τον στρεβλωμένο και αντιπαραγωγικό κρατικό μηχανισμό, που μέσα του αναπτύχθηκε το τέρας της διαπλοκής. Το τέλος αυτής της περιόδου σφραγίστηκε από μια χρηματιστηριακή φούσκα που εξελίχθηκε σε καταστροφή για πολλούς.
Ο 21ος αιώνας έφερε την παγκοσμιοποίηση και μαζί τη στροφή της τεχνολογίας σε μαζική παραγωγή εφαρμογών της, για κατανάλωση από τον κάθε πολίτη της Γης. Η απλοποίηση και η γρηγοράδα μαζί με το χαμηλό κόστος στη διακίνηση ψηφιακών δεδομένων έκαναν τον πλανήτη ένα μικρό χωριό. Οτιδήποτε συμβαίνει κάπου επηρεάζει τους υπόλοιπους. Αφού το σύστημα στο οποίο στηρίζουν τις εμπορικές και χρηματοοικονομικές συναλλαγές τους είναι κοινό. Για αυτό τώρα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες σχόλια και αναλύσεις για τη χώρα που πιθανά να καταστρέψει μια παγκόσμια «βεβαιότητα». Θα δείξει, αν συνεχίσει να δηλώνει αδυναμία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, ότι οι αγορές κρατικού χρέους δεν είναι μονόδρομος για κέρδος.
Το δημοψήφισμα, όπως και αν θεωρηθεί, έχει ένα αποτέλεσμα που δείχνει ότι είναι μοιρασμένες οι απόψεις για το μέλλον της χώρας. Την επόμενη μέρα ο θυμός από την αίσθηση πως τα πράγματα για τους μισούς Ελληνες θα βαδίσουν ανάποδα, ας μη γίνει πηγή μίσους. Πρέπει να βάλει σε περίσκεψη τους πάντες. Κάτι λάθος κάνουμε ως κοινωνία, αφού δεν μπορούμε να έχουμε συντριπτική συναίνεση στο πώς θα βαδίσουμε. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι κάναμε επισήμως γνωστή σε φίλους και εχθρούς αυτή την αδυναμία. Ως εδώ η διάθεση να δείχνουμε σε τρίτους πόσο «διεφθαρμένοι», «αλλοπρόσαλλοι» και «διχασμένοι» είμαστε. Ωρα να πολεμήσουμε εμείς τον κακό εαυτό μας.
