Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Την Κυριακή στο βόρειο ημισφαίριο έχουμε θερινό ηλιοστάσιο. Ο Ηλιος θα βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του στον ουρανό και η μέρα θα έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους.
Από τις 21 Ιουνίου οι μέρες θα αρχίσουν σιγά σιγά να μικραίνουν. Μόνο οι σκιές δεν μικραίνουν στο ημισφαίριο της ελληνικής κρίσης, σε σημείο που δεν ξεχωρίζουν τα πρόσωπα, τα πράγματα και τα θεάματα.
Ολα όσα βλέπουμε είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δεν βλέπουμε, αυτά που δεν ξέρουμε, όσα υποψιαζόμαστε, εκείνα που φοβόμαστε, όσα εξορκίζουμε.
Πώς μπορούμε να μετρήσουμε σε ποιο βαθμό υπάρχει σκοτάδι όσον αφορά την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής; Μόνο μετρώντας το ποσοστό του φωτός. Λιγοστό, αμυδρό, ακανόνιστο, τρεμάμενο, εκτυφλωτικό, άπλετο... Αλλά, όταν δεν έχεις φως, δεν έχεις τίποτα, και αυτό ονομάζουμε σκοτάδι.
Οχι το αντίθετο του φωτός, αλλά την απουσία του. Μπορούμε να ερευνούμε το φως, αλλά με το σκοτάδι τα βρίσκουμε σκούρα.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το πρίσμα του Νεύτωνα για να αναλύσουμε το φως σε άλλα χρώματα και να ερευνήσουμε το μήκος κύματος του κάθε χρώματος.
Ομως δεν μπορούμε να μετρήσουμε και να αποσυνθέσουμε το σκοτάδι. Δεν έχουμε σύστημα ανιχνευσιμότητας.
Μπορούμε να ανασυνθέτουμε τα γεγονότα μέσα από τις λεπτομέρειες, μπορούμε να παρατηρούμε το φως που φθάνει ώς εμάς από πολύ μακρινά «αστέρια» -από την καγκελάριο μέχρι τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής-, αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αυτό το φως δεν ταξιδεύει στο κενό.
Οι δηλώσεις, που αφήνουν χώρο για όλο και περισσότερες δηλώσεις, για περισσότερο παρασκήνιο, διαρροές κι επιρροές, δεν κινούνται στο περιθώριο των πραγματικοτήτων, τις επηρεάζουν κιόλας, τις συνδιαμορφώνουν.
Υπάρχει, λοιπόν, φως; Το μόνο που μπορώ να διακρίνω επί του παρόντος είναι ότι, χωρίς το πράσινο φως από την καγκελαρία, θα υπάρξει φασαρία.
