Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σε θρυμματισμένες εποχές, όταν κουράζεσαι να περιμένεις τον αναβατήρα, μία λύση είναι να καμώνεσαι την άγνοια και να ελπίζεις, κι «όχι να πίνεις ξύδι. Τώρα σου πρέπει μέλι κι ένα ποτήρι γιομάτο “δεν με μέλλει”». Είναι, όμως, θέση και πράξη πολιτική;
Οσο είναι το έργο που ανεβαίνει σε καθημερινή βάση. Είναι κωμικοτραγικό, αλλά δυστυχώς την ιλαρή πλευρά μπορείς να την απολαύσεις, αν έχεις περάσει τα σύνορα. Τα επίγεια και τα γαλαξιακά.
Καμώνεσαι την άγνοια, αντιμετωπίζεις την παράνοια. Καμώνεσαι τον έκπληκτο όταν ακούς την αυγή, καθώς γλυκοχαράζει, πως μας λείπουν «400 εκατ. ευρώ για να καλυφθούν οι ανάγκες του κράτους», αλλά μέσα σε μιάμιση ώρα άνθησαν τα λεφτόδεντρα στη διαδρομή από το σπίτι του αναπληρωτή υπουργού στο γραφείο του. Τα βρήκαμε τα 400 εκατ. ευρώ για τον Απρίλιο. Τώρα ψάχνουμε 2,5 δισ. για τον Μάιο. Μία αιωνιότητα και κάτι μέρες.
Καμώνεσαι την άγνοια για τη μέθοδο της αύξησης της θερμοκρασίας. Μια με τα ταμειακά, μια με τα πραξικοπήματα, «όχι με τανκς, όπως το 1967, αλλά μέσω των τραπεζών», μια με τα δημοψηφίσματα, μια με τα σπασμωδικά νοήματα, καλλιεργούνται αισθήματα, δραματοποιούνται προβλήματα, στρώνονται διλήμματα για να κουρευτούν οι αντιδράσεις, όταν θα έλθει ο «έντιμος συμβιβασμός».
Καμώνεσαι την άγνοια, όταν ξύνουν τον μηχανισμό της σκέψης και γεμίζουν τον χώρο ανάμεσα σ’ αυτά που λέγονται και σ’ αυτά που εννοούνται.
Μία έκτακτη περίπτωση, δύο μηνύματα εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, τρεις πυροβολισμοί. Αν βρήκαν τον στόχο, θα το μάθουμε σύντομα.
Κι αυτός ο μήνας, κι ο προηγούμενος, και ο επόμενος, γεμάτος αποσιωπητικά, πολλά ερωτηματικά, κι ούτε ένα θαυμαστικό. Πότε θα μπει μία τελεία, που είναι κάτι περισσότερο από σημείο στίξης; Τέλη Ιουνίου κι από Σεπτέμβριο βλέπουμε;
