Από την έντυπη έκδοση
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΩΣΤΟΥΛΑΣ
[email protected]
Τα περιοριστικά μέτρα που προκρίνουν και απαιτούν οι εταίροι και πιστωτές έχουν στόχο την κάλυψη των χρηματοδοτικών κενών του ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή των κενών εκείνων τα οποία μέρα με τη μέρα εμμέσως αυξάνουν οι χειρισμοί της κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ξεκίνησαν αυτήν τη διαπραγμάτευση για να κρατήσουν ζωντανή την ελληνική οικονομία.
Επειτα από τρεις μήνες κινδυνεύουν να αποτελειώσουν την ελληνική οικονομία για να κρατήσουν ζωντανή τη διαπραγμάτευση.
Αυτές τις ώρες έρχονται στην επιφάνεια κραυγές αγωνίας από μια σειρά παραγόντων του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι δίνουν μάχη για να κρατηθούν ζωντανοί μέσα στο περιβάλλον το οποίο δεν δημιούργησε, ωστόσο επιδεινώνει η στρατηγική της κυβέρνησης στο πολιτικό πεδίο.
Οι κραυγές αυτές βεβαίως δεν συγκρίνονται καν με τη θορυβώδη σιωπή του 1,5 εκατ. ανέργων, οι οποίοι εδώ και πέντε χρόνια περιμένουν να διαμορφωθεί ένα στοιχειωδώς σταθερό έδαφος που θα επιτρέψει να δρομολογηθεί οποιοδήποτε είδος οικονομικής δραστηριότητας θα τους προσφέρει την προοπτική απορρόφησης στην αγορά εργασίας.
Είναι εκείνοι, οι πλέον ξεκρέμαστοι και ευάλωτοι, οι οποίοι δυστυχώς και εκ των πραγμάτων, μπροστά στη μεγάλη εικόνα, ελάχιστα ενδιαφέρονται για το ύψος του ΦΠΑ, τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, το ύψος των επικουρικών συντάξεων, τη δυνατότητα ομαδικών απολύσεων ή το ιδιοκτησιακό καθεστώς μιας επιχείρησης.
Ζητεί η κυβέρνηση επίμονα από τους επικριτές της να τοποθετηθούν αν τάσσονται υπέρ ή κατά της ουσίας των μέτρων που εισηγούνται οι εταίροι και πιστωτές.
Πράττει εξαιρετικά, και πολύ κακώς η πλειονότητα των στελεχών της αντιπολίτευσης αποφεύγει το ερώτημα. Διότι αυτά είναι τα ζητήματα που οφείλει να προκρίνει το πολιτικό σύστημα στον δημόσιο διάλογο.
Οχι το ψευδώνυμο της τρόικας.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η ευρωπαϊκή πλευρά είναι διατεθειμένη να συμφωνήσει σε ευνοϊκούς όρους ως προς τους στόχους για την επίτευξη των πρωτογενών πλεονασμάτων των επόμενων ετών.
Αλλωστε, η όποια περαιτέρω διευθέτηση του ελληνικού χρέους έχει παγώσει ακριβώς επειδή προϋποθέτει την ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης της εθνικής συμφωνίας με την Ευρωζώνη.
Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι στην πραγματικότητα η Ελλάδα, αφού προηγουμένως υπέστη επί πέντε συναπτά έτη την πιο βίαιη οικονομική προσαρμογή σε καιρό ειρήνης, επέλεξε να… παραμείνει στο μνημόνιο.
Είναι κάτι που αδυνατούν να κατανοήσουν ευρωπαϊκές πηγές, οι οποίες διαμηνύουν σε κάθε τόνο ότι, αφού ολοκληρωθεί και το τελευταίο στάδιο του προγράμματος, προτίθενται να επιδείξουν ιδιαίτερη ευελιξία στα χαρακτηριστικά της επόμενης φάσης οικονομικής στήριξης, δεδομένου ότι η χώρα έχει διανύσει τη μεγαλύτερη διαδρομή.
Αντί να αφιερώσει όλες τις δυνάμεις στη διαπραγμάτευση του Ιουνίου, η κυβέρνηση εξαντλεί όλα τα αποθέματα, ψυχικά και οικονομικά, στα τελευταία μέτρα της περιόδου που έπρεπε ήδη να αποτελεί παρελθόν.
Ο χρόνος είναι χρήμα και μετράει σε βάρος της Ελλάδας και υπέρ των πιστωτών, οι οποίοι δεν έχουν παρά να περιμένουν τη φθορά αυτής της κυβέρνησης από τις συνέπειες των δικών της επιλογών.
