Από την έντυπη έκδοση
Η σχέση της χώρας με τους εταίρους και πιστωτές της δεν είναι στο καλύτερο επίπεδο σε σχέση με το μέγεθος της οικονομικής στήριξης που χρειάζεται πέντε χρόνια μετά τη χρεοκοπία του 2010.
Η επικοινωνιακή πολιτική της ελληνικής πλευράς αρχικά προκάλεσε θετική μάλλον έκπληξη, με βάση την αποφασιστικότητα και την άνεση που εμφάνισαν οι νέοι εκπρόσωποι της Ελλάδας απέναντι στους «μόνιμους» Ευρωπαίους διαπραγματευτές.
Σταδιακά άρχισε να αποδομείται συστηματικά λόγω υπερβολών.
Η Ελλάδα άλλαξε πρόσφατα κυβέρνηση και εκπροσώπηση στους θεσμούς όπου συμμετέχει.
Την αλλαγή προκάλεσε η απόφαση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές -με κεντρικό άξονα το «τέρμα στα μνημόνια»-, με αφορμή το αδιέξοδο στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το «όχι» στα μνημόνια συνοδευόταν και από τη δέσμευση για παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Για να στηρίξουν με επιχειρήματα πειστικά σε μια κοινωνία ζαλισμένη από την παραπληροφόρηση γύρω από τα οικονομικά το «όχι στα μνημόνια - ναι στο ευρώ», συνέδεσαν τα μνημόνια με την ηγεσία της γερμανικής κυβέρνησης.
Ετσι μαζί με τον αγώνα απέναντι στα «μνημονιακά» κόμματα ρίχτηκαν στην πολιτική μάχη όροι όπως «μερκελιστές» ή «υποτακτικοί του Σόιμπλε», ώστε η πολιτική γραμμή που θα κέρδιζε την προτίμηση των ψηφοφόρων να συνδεθεί με την αντίθεση στην πολιτική ελίτ της Γερμανίας και όχι με τους Γερμανούς.
Παράλληλα, με κινήσεις πριν από τις 25 Ιανουαρίου έδειξαν ότι οι Ελληνες εκπρόσωποι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η κατά της λιτότητας πολιτική που θα πρέσβευαν θα είχαν στήριξη και από άλλους Ευρωπαίους ομολόγους τους.
Οι Ελληνες οδηγήθηκαν στη χρεοκοπία, χωρίς ποτέ να τους ειπωθεί ευθέως.
Η αυτοπαγίδευση του ΠΑΣΟΚ έφερε το αδιέξοδο του Νοεμβρίου του 2011 και την εμφάνιση κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», που κατέληξε σε διεξαγωγή εκλογών το 2012.
Επειτα από δύο αναμετρήσεις, πάλι καταγγέλλοντας προεκλογικά τη σκληρή λιτότητα, προέκυψε συγκυβέρνηση τριών κομμάτων.
Η κυβέρνηση, με τη «ρετσινιά» της κωλοτούμπας, απέτυχε να πείσει για το αναγκαίο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων μετά τα πρώτα, αλλά αποφασιστικά βήματα, που έκανε.
Κάτω από την πίεση της αντιπολίτευσης βιάστηκε να αυτοανακηρυχθεί νικήτρια στον πόλεμο με την ύφεση, με σημαία το πρωτογενές πλεόνασμα.
Πολλοί, στρεβλά πληροφορημένοι, πίστεψαν πως η οικονομία δεν χρεοκόπησε ποτέ. Κατασκευάστηκε, «σκέφτηκαν», αυτή η εικόνα για να ξεπουληθεί ο πλούτος της χώρας και να κοπούν μισθοί και συντάξεις.
Ετσι αποφάσισαν ότι μια αλλαγή στο κυβερνητικό σχήμα, με πολιτικές κατά της λιτότητας επιθετικά, θα έφερνε καλύτερες λύσεις απ’ ό,τι οι «μερκελιστές».
Μπροστά στην κάλπη επέλεξαν το «όχι στο μνημόνιο - ναι στο ευρώ». Θέση που φαινόταν βέλτιστη.
Οι Ευρωπαίοι, έπειτα από δυο μήνες, δηλώνουν πως είναι μια προσπάθεια να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Κάτι που δεν πέτυχαν τα μεγάλα και αθάνατα πνεύματα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ - [email protected]
