Από την έντυπη έκδοση
«Τράπεζα είναι το μέρος που σου δανείζουν χρήματα αν μπορείς ν’ αποδείξεις ότι δεν τα έχεις ανάγκη» είχε πει ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέιν, με χιούμορ και μία δόση υπερβολής, που όμως αποτυπώνει την ουσία της πραγματικότητας.
Ο πιστωτής σού προσφέρει τα χρήματά του μόνο εάν πειστεί πως είσαι θέση να του τα δώσεις πίσω. Η Ευρωζώνη, τονίζουν πολλοί, δεν είναι τράπεζα και ούτε θα έπρεπε να λειτουργεί έτσι.
Σωστά. Η Ευρωζώνη, όμως, αποτελεί το μεγαλύτερο με διαφορά πιστωτή μας (της οφείλουμε το 60% του χρέους ή 193 δισ. ευρώ).
Και το μνημόνιο που υπογράψαμε είχε αυτόν ακριβώς τον στόχο: να δεσμεύσει τη χώρα σε μία πορεία που θα εξασφάλιζε σε βάθος χρόνου την αποπληρωμή του δανείου που μας χορηγήθηκε.
Το πρόβλημα είναι ότι η συνταγή του μνημονίου (τουλάχιστον, όπως εφαρμόστηκε) οδήγησε τελικά στο αντίθετο: βαθιά και παρατεταμένη ύφεση της οικονομίας, λουκέτο σε χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εκρηκτική άνοδο της ανεργίας και δραματική αύξηση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ. Μας έκανε, με λίγα λόγια, «μη βιώσιμους».
Δεν έχει πλέον τόσο νόημα να συζητάμε εάν η συνταγή αυτή επεβλήθη εκβιαστικά από τους «ανάλγητους» εταίρους και τη «σαθρά δομημένη» τρόικα, που μας είδε ως «πειραματόζωο», ή υιοθετήθηκε γιατί εμείς επιλέξαμε την εύκολη λύση των οριζόντιων περικοπών και δεν αντιπροτείναμε αξιόπιστη εναλλακτική.
Εάν φταίνε οι «εμμονές» και ο «φετιχισμός» των πιστωτών μας ή η δική μας αδράνεια και ατολμία.
Αυτό που έχει σημασία αυτή την ώρα, που ζητάμε επιπλέον στήριξη, αλλά και «χώρο να ανασάνουμε», είναι να παρουσιάσουμε με συνέπεια τη δική μας συνταγή - κάτι που ακόμη δεν το έχουμε πράξει.
Να αποδείξουμε στην «τράπεζα» ότι η συνταγή αυτή μπορεί να αποδώσει. Και αυτό δεν θα το πετύχουμε με ένα παιχνίδι λέξεων, σημειολογίας και εντυπώσεων.
Δεν θα το πετύχουμε απλώς και μόνο επειδή οι ΗΠΑ εξέφρασαν (όπως έχουν ξανακάνει στο πρόσφατο παρελθόν) την κατηγορηματική αντίθεσή τους στη γραμμή της αυστηρής λιτότητας ή επειδή η σε βαθιά κρίση Ρωσία μάς έτεινε (σε ρητορικό πάντα επίπεδο) χείρα βοηθείας.
Δεν μπορούμε να το πετύχουμε επικαλούμενοι απλώς «φιλελληνικές» δηλώσεις ξένων αξιωματούχων ή διαπραγματευτικές συνταγές ξένων οικονομιών (το παράδειγμα της «αντιστεκόμενης» Αργεντινής εξακολουθεί παραδόξως να βρίσκει θέση στους τηλεοπτικούς διαξιφισμούς).
Το πρόβλημα της χώρας θέλει τη δική του ευρωπαϊκή λύση. Δεν θα το αντιμετωπίσουμε «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις, από ξένες γλώσσες».
Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να έχει παρουσιάσει πειστικά τη θέση της για το «νέο συμβόλαιο», που ορθώς ζητεί, έως τη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Φεβρουαρίου.
ΝΑΤΑΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ - [email protected]
