Μία λεπτομερής ανάλυση της δυτικής Ανταρκτικής, διάρκειας 21 ετών, αποκάλυψε πως ο ρυθμός τήξης των τοπικών πάγων έχει τριπλασιαστεί κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας.
Οι πάγοι στη Θάλασσα Αμούνδσεν στη δυτική Ανταρκτική έχουν σημειώσει τις μεγαλύτερες απώλειες πάγου σε όλη την παγωμένη ήπειρο, και αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους λόγους της ανόδου της στάθμης της θάλασσας.
Η μελέτη που διεξήχθη από κοινού από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Ίρβαϊν και τη NASA, αποτελεί την πρώτη του είδους που συνδυάζει εκτιμήσεις και παρατηρήσεις από τέσσερις διαφορετικές τεχνικές μετρήσεων, προκειμένου να προσδιορίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ποσότητα των πάγων που χάθηκαν της δύο τελευταίες δεκαετίες, καθώς και την ταχύτητα με την οποία έλιωσαν.
Μετρήσεις και από τις τέσσερις τεχνικές ταυτόχρονα ήταν διαθέσιμες για το διάστημα 2003-2009. Συνολικά τα δεδομένα κάλυπταν τα έτη 1992 έως 2013 και προέρχονταν από διάφορα υψομετρικά ραντάρ της NASA και της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος, καθώς και από ένα υπολογιστικό μοντέλο του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης.
«Προηγούμενες μελέτες επισήμαναν πως η συγκεκριμένη περιοχή άρχισε να δείχνει δραματικές μεταβολές από τη δεκαετία του 1990, και θέλαμε να ελέγξουμε κατά πόσο διαφέρουν οι διάφορες τεχνικές», δήλωσε ο Τάιλερ Σάτερλι, επικεφαλής της έρευνας. «Το γεγονός ότι τα αποτελέσματα από κάθε τεχνική ταίριαζαν τόσο πολύ μας έδειξε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο», πρόσθεσε.
Για τα τελευταία 21 έτη, οι συνολικές απώλειες μετρήθηκαν κατά μέσο όρο στους 83 γιγατόνους κάθε χρόνο. Ενδεικτικά ολόκληρο το όρος Έβερεστ ζυγίζει περίπου 161 γιγατόνους. Ο ρυθμός απωλειών υπολογίστηκε ότι αυξανόταν κατά μέσο όρο κατά 6,1 γιγατόνους το έτος, ενώ από το 2003 έως το 2009, ο ρυθμός τήξης αυξήθηκε δραματικά κατά 16,3 τόνους το έτος, σχεδόν τρεις φορές πιο υψηλός από το συνολικό μέσο όρο των 21 ετών.
«Διαθέτουμε ένα εξαιρετικό δίκτυο παρατήρησης τώρα. Είναι σημαντικό να το διατηρήσουμε και να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τις αλλαγές καθώς προχωρούν πολύ γρήγορα», δήλωσε ο Σάτερλι.
