Αναδημοσίευση από τη «Ναυτεμπορική»
Αν η αξιωματική αντιπολίτευση επιδίωκε το δημοψήφισμα περί την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ για να εκδηλωθεί πράγματι η επιθυμία και οι προθέσεις της πλειονότητας των ψηφοφόρων για το θέμα και όχι για να καταγράψει με θεαματικό τρόπο την πολιτική αριθμητική των 120 βουλευτικών ψήφων που οδηγεί σε εθνικές εκλογές στις αρχές του επόμενου έτους, ίσως θα ήταν καλύτερα να καταφύγουμε πράγματι στη διά της κάλπης έκφραση της λαϊκής βούλησης για το ποιο πρέπει να είναι το μέλλον του μεγαλύτερου παραγωγού και παρόχου ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα.
Οι προθέσεις της αντιπολίτευσης δεν αμφισβητούνται αναίτια, αφού είναι συνταγματικά σαφές ότι το αίτημα περί του δημοψηφίσματος μπορεί να το υποβάλει μια ομάδα 120 βουλευτών, όμως τη διενέργειά του οφείλουν να την αποφασίσουν στη Βουλή τα δύο τρίτα των βουλευτών, δηλαδή 180 εθνικοί αντιπρόσωποι, αριθμός ο οποίος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί υπό τις παρούσες συνθήκες.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πολιτικό παιχνίδι που στήνεται με αφορμή τη μεγάλη και τη μικρή ΔΕΗ, η πιθανή διενέργεια δημοψηφίσματος ίσως να έδινε την ευκαιρία να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι λεπτομέρειες της διαδικασίας και κυρίως το αποτέλεσμα που θα προκύψει από το σπάσιμο και την πώληση, καθώς πίσω από το πέπλο που υφαίνεται με την πολιτική σκοπιμότητα και το συνδικαλιστικό λεονταρισμό από τη μια πλευρά και την αναγκαιότητα του προαπαιτούμενου μέτρου, από την άλλη, έχει καλυφθεί σχεδόν το σύνολο της πληροφόρησης που έπρεπε να διαχέεται προς κάθε κατεύθυνση για ένα θέμα όπως αυτό, με πολλές οικονομικές και κοινωνικές διαστάσεις.
Τι έχουμε ακούσει έως τώρα για το θέμα; Οτι πρόκειται για μια διαδικασία που «αγγίζει τα όρια της εθνικής μειοδοσίας», που «εκποιεί τη δημόσια περιουσία», που «εξυπηρετεί συμφέροντα» και άλλα αντίστοιχα που ανακυκλώνονται.
Εχουμε επίσης ακούσει ότι κινδυνεύουμε με black out και οι εργαζόμενοι θα επιστρατευθούν. Τι δεν έχουμε ακούσει;
Ποιες ακριβώς είναι οι αλλαγές που θα καταγραφούν στην αγορά, αν και πόσο θα βελτιωθεί η ενεργειακή επάρκεια της χώρας, αν και πόσο θα ενισχυθεί ο ανταγωνισμός και θα συγκρατηθεί το κόστος και οι τιμές, αν και πόσες νέες θέσεις εργασίας θα προκύψουν, πόσο θα ωφεληθεί ο καταναλωτής σε κάθε περίπτωση, ποιος είναι ο μελλοντικός ενεργειακός σχεδιασμός με ή χωρίς τις αλλαγές που προωθούνται, ποιοι ωφελούνται και ποιοι βλάπτονται. Ισως λοιπόν αν γινόταν δημοψήφισμα, να είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε κάποιες απαντήσεις.
Αλλά αυτό συμβαίνει σε πραγματικά οργανωμένες κοινωνίες και όχι εκεί που τα προβλήματα αντιμετωπίζονται μόνο αν κάποιος με την ισχύ του δανειστή επιβάλλει δικές του λύσεις.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - [email protected]
