Παίρνοντας μέρος σε έναν «εμφύλιο πόλεμο», που ξεκινά από μια απλή καθημερινή δραστηριότητα, το ψήσιμο ενός γλυκού, η ηθοποιός Μίνα Αδαμάκη μας μιλά για το έργο «Κέικ».
Σαν ένα φαινομενικά ρεαλιστικό κείμενο που ανατέμνει τα προβλήματα και τις διαφορές των ενοίκων μιας μεσοαστικής πολυκατοικίας, το έργο του - διακεκριμένου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό - Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη, στο Εθνικό Θέατρο, έως και την Κυριακή 25 Μαΐου.
Ως ένοικος μιας πολυκατοικίας που μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη, λόγω της αναζήτησης ενός «ενόχου», η οποία οδηγεί τους γείτονες σε βίαιες αντιδράσεις, αλλά και σε ενδιαφέρουσες εκμυστηρεύσεις, η Μίνα Αδαμάκη μιλά για την παράσταση και εκφράζει τα συναισθήματά της για το παρόν και το μέλλον.
ARXONTIDIS
Ποια είναι η «συνταγή» αυτού του «θεατρικού κέικ»;
Ένα δυνατό κείμενο, με εξαιρετικούς συντελεστές, ιδιαίτερους ηθοποιούς κι έναν πολύ καλό σκηνοθέτη.
Με ποια θέματα καταπιάνεται ο συγγραφέας;
Τον συγγραφέα τον αφορά ο άνθρωπος: με τις εμμονές του, τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις του. Αυτά που, λίγο πολύ, κουβαλάμε όλοι μας. Το πώς αντιδρά απέναντι στον Άλλο. Απέναντι στο διαφορετικό.
Πού τοποθετεί τους ήρωές του και ποιο γεγονός πυροδοτεί τις συγκρούσεις μεταξύ τους;
Η ιστορία είναι απλή. Τρεις ένοικοι μιας πολυκατοικίας - ανάμεσα τους κι ένας αλλοδαπός - μαζί με τον διαχειριστή της, συγκεντρώνονται, για να δώσουν απάντηση σε ένα ερώτημα: ποιος πετάει τα σκουπίδια του από το μπαλκόνι, κάτω στο πεζοδρόμιο.
Πώς εξελίσσεται αυτός ο «εμφύλιος πόλεμος»;
Αυτό το τόσο απλό θέμα γίνεται αφορμή να βγουν στην επιφάνεια “μυστικά και ψέματα”, ό,τι ο καθένας κρατάει καλά κρυμμένο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει πραγματικός πόλεμος, με παραλίγο θύματα. Όμως, μέσα από αυτήν τη σύγκρουση, οι ήρωες του έργου καταφέρνουν να φτάσουν σε ένα κάποιο επίπεδο συνείδησης κι αυτογνωσίας, που, ίσως, τους επιτρέψει μια πιο ειλικρινή επικοινωνία.
Ο μικρόκοσμος της πολυκατοικίας του «Κέικ» πώς αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη κοινωνία μας;
Έχω την εντύπωση πως, όπως κάθε υποσύνολο αντιπροσωπεύει κάτι ευρύτερο, έτσι κι ο μικρός αυτός κόσμος της πολυκατοικίας είναι μέρος ενός ευρύτερου όλου, μιας κοινωνίας.
Από όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας, τι σας λυπεί περισσότερο;
Το πιο θλιβερό, που βλέπω γύρω μου, είναι αυτή η έλλειψη συνείδησης του τι μας συνέβη ακριβώς. Κι αυτό καθορίζει και το ποια ζωή θα επιλέξουμε να ζήσουμε από εδώ και πέρα. Και δεν εννοώ με ποιους οικονομικούς όρους.
Τι ελπίζετε για το άμεσο μέλλον μας;
Θα ευχόμουν να καταφέρουμε να ζήσουμε πιο συνειδητά.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης, σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Γαβαλάς, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος, βοηθός σκηνοθέτη: Χριστίνα Σπατιώτη, φωτογράφος: Βασίλης Μακρής. Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Μίνα Αδαμάκη, Μάξιμος Μουμούρης, Λαέρτης Μαλκότσης.
VASSILIS MAKRIS
Πληροφορίες
Εθνικό Θέατρο - Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος»: Αγίου Κωνσταντίνου 22 - 24, Αθήνα, τηλ.: 210 5288170 - 171. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Σάββατο: 18.00 και 21.00, Πέμπτη και Παρασκευή: 21.00, Κυριακή: 19.30. Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 15 ευρώ, φοιτητικό: 10 ευρώ, κάθε Τετάρτη (απογευματινή) και Πέμπτη: 13 ευρώ. Αγορά εισιτηρίων: ταμείο θεάτρου, τηλεφωνικά: 210 7234567, ηλεκτρονικά: www.n-t.gr.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
