Δημιουργώντας μια γέφυρα για να ειπωθεί το ανείπωτο, για να γίνει οικείο το διαφορετικό, αποδεκτό το ξεχωριστό, πραγματικές ιστορίες ξετυλίγονται αληθινά στη θεατρική σκηνή με έναν τρόπο ποιητικό, που απαλλάσσει το «αλλιώτικο» από την καταδίκη του «κανονικού».

Βασισμένη σε μια σειρά από καθημερινές «ξεχωριστές» ιστορίες για την αναπηρία, τη διαφορετικότητα και τους ανθρώπους γύρω από αυτήν, η παράσταση της ομάδας «Εν δυνάμει», «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πως να ντύσετε έναν ελέφαντα», που σημείωσε επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, ενταγμένη στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας 2014, παρουσιάζεται στην Αθήνα, για 3 μόνο παραστάσεις, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, την Τρίτη 20 και την Τετάρτη 21 Μαΐου.

Το εγχείρημα αυτό γεννήθηκε από την ακατανίκητη ανάγκη της ανεξάρτητης ομάδας ξεχωριστών νέων, συνομήλικων εθελοντών, γονιών και φίλων, «Εν δυνάμει», να μοιραστεί ανοιχτά τις προσωπικές της ιστορίες  μέσα από το πρίσμα ενός καλλιτεχνικού γεγονότος, αποδεικνύοντας πως η ολοκληρωμένη συνεργασία των μελών με δυνητικές ικανότητες και των συνομήλικων νέων αποκαλύπτει τη δύναμη, που έχει το σύνολο να προσπεράσει τα εμπόδια και να ενσωματώσει αρμονικά την κάθε διαφορετική πτυχή της ανθρώπινης φύσης.

«Το “κανονικό” είναι σίγουρα μία λέξη καταδικασμένη. Μία λέξη που αναγκάζεται να προσδιοριστεί από τον μέσο όρο. Ύστερα, ακολουθεί η αντικειμενική αλήθεια: ό,τι δεν είναι “κανονικό” είναι “διαφορετικό”, είναι “άλλο”. Ποιος, όμως, φόρτισε το “άλλο” με αρνητικό πρόσημο; Και γιατί;» αναρωτιέται η Ελένη Ευθυμίου, η οποία υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη μουσική της παράστασης.

Ποιος αλήθεια είμαι;

Στην παράσταση, η θεατρική φόρμα αναμειγνύεται με στοιχεία ντοκιμαντέρ και οι ήρωες συστήνονται με το πραγματικό τους όνομα, προσπαθώντας να απαντήσουν στο κρίσιμο ερώτημα «ποιος αλήθεια είμαι;», καθώς όλα τα στιγμιότυπα, που διαρθρώνουν την αφήγηση της παράστασης, είναι εμπνευσμένα από τις αληθινές ιστορίες των ανθρώπων που τις αναπαριστούν. Έτσι, η καθημερινότητα παρουσιάζεται με έναν ποιητικό τρόπο, μέσα από τραγούδια, ποιήματα και εικόνες.

Μέσα από τη διαδρομή προς την παράσταση, δόθηκε μεταξύ των μελών ο κοινός τόπος να δημιουργήσουν από την αρχή μία νέα γλώσσα επικοινωνίας, μία γλώσσα που θα ωθήσει τον θεατή να αποστασιοποιηθεί από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπά του, να σκεφτεί τα σημεία που τον ενώνουν με το «αλλιώτικο» και να ξεχάσει για λίγο αυτά που τον χωρίζουν. Η τελική σύνθεση δεν αποτελεί προϋπάρχουσα θεατρική δραματουργία, αλλά προέκυψε από τα μέλη της ομάδας, η οποία συνέθεσε μια ολοκληρωμένη δραματουργικά και αισθητικά παράσταση, πάντα με βάση τις δυνατότητες όλων των ηθοποιών, έτσι ώστε να κινητοποιούν το κάθε άτομο για το «παραπάνω» και, ταυτόχρονα, να μην το αποκλείουν από την ομάδα.

«Ήταν ένα άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας.
Αντί για σώμα, είχε ένα χοντρό άκαμπτο σίδερο.
Μία προπέλα για πρόσωπο,
ένα κουμπί στη θέση της καρδιάς,
και στο μυαλό αέρα.
Αέρα στο μυαλό.
Πετούσε με τη σκέψη μακριά.
Αντί για λέξεις, έβγαζε ένα βουητό.
Ένα βουητό αντί για λέξεις.
Ενοχλητικό.
Και ακατάληπτο.
Κι αυτός ο άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας,
φυσούσε μακριά όποιον τον πλησίαζε.
Όποιον τον πλησίαζε φυσούσε μακριά.
Μακριά.
Μόνο λίγοι.
Λίγοι.
Πολύ λίγοι κάθονταν σε κοντινή απόσταση.
Κάθονταν, για να δροσίζονται.
Τους μήνες τους καλοκαιρινούς».

Ταυτότητα παράστασης
Τελική σύνθεση - επιμέλεια - σκηνοθεσία - μουσική: Ελένη Ευθυμίου, ακούγονται κείμενα των: Ξαβιέ Ντυρενζέ, Νικηφόρου Βρεττάκου, Τέλλου Φίλη, Τζ. Μ. Κουτσί, σκηνικά - κοστούμια: Ελισάβετ Αντάπαση, φωτισμοί: Richard Anthony, βίντεο: Δημήτρης Ζάχος, οργάνωση παραγωγής - βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Δημοπούλου. Παίζουν: Κλειώ Αντωνοπούλου, Βάσω Ασίκογλου, Μαρία Δαχλύθρα, Ελευθερία Δρακουλίδου, Μαργαρίτα Καϊναδά, Δημήτρης Καλαγκάνης, Κίμων Καλαγκάνης, Άννα Καλίντσεβα, Αναστασία Καριοφύλλη, Ευαγγελίνα Καριοφύλλη, Μαρία Κολτσίδα, Βαγγέλης Κοσμίδης, Γιώτα Κουϊτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Παρμενίων Κυριακούλης, Ευτέρπη Κώστα, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Μέξης, Αγγελική Μούσιου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος.

naftemporiki.gr