Τη δυνατότητα να «αυτοθεραπεύεται» έχει το πλαστικό που αναπτύσσει ομάδα ερευνητών υπό τον Σκοτ Γουάιτ στο University of Illinos at Urbana-Champaign στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του New Scientist το συγκεκριμένο πλαστικό, σε περίπτωση που υποστεί ρωγμές, «αυτοθεραπεύεται» μέσω υγρών που ρέουν και καλύπτουν τα «τραύματα», στα πρότυπα του τρόπου με τον οποίο το αίμα πήζει στις πληγές, ξεκινώντας τη διαδικασία επούλωσής τους. Το πλαστικό αυτό θα μπορούσε κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθεί σε διαστημόπλοια ή αεροσκάφη, με σκοπό την επιδιόρθωση ζημιών εν πτήσει.
Μία από τις πρώτες «εκδόσεις» αυτού του υλικού είχε δημιουργηθεί το 2001 και μπορούσε να «θεραπεύει» μόνο πολύ μικρές ζημιές, ωστόσο η τελευταία εξέλιξή του διαθέτει ένα είδος τεχνητού «κυκλοφορικού συστήματος», που ενδείκνυται για διόρθωση ζημιών που είναι ορατές και με γυμνό μάτι.
«Κλειδί» είναι η χρήση δύο υγρών που αντιδρούν όταν αναμειχθούν. Τα μόριά τους συνδέονται και δημιουργούν σταθερές δομές, όπως και στην περίπτωση του αίματος που πήζει.
Μετά από λίγα λεπτά επαφής, τα υγρά συνθέτουν ένα πηχτό τζελ που καλύπτει την χτυπημένη περιοχή, το οποίο μετά από λίγες ώρες έχει σκληρύνει.
Σε δοκιμή που έγινε, μία τρύπα των τεσσάρων χιλιοστών και γύρω ρωγμές των 35 χιλιοστών γέμισαν με υγρό μέσα σε 20 λεπτά. Το υλικό σκλήρυνε μέσα σε διάστημα τριών ωρών, και το «μπάλωμα» είχε το 60% της ανθεκτικότητας του αρχικού πλαστικού.
Αν και σε περίπτωση μεγαλύτερων τρυπών (οκτώ χιλιοστών) τα πράγματα δυσκολεύουν, η ομάδα του πανεπιστημίου εκτιμά ότι το πρόβλημα θα λυνόταν μέσω της χρήσης αφρού αντί για υγρά – ωστόσο η συγκεκριμένη ιδέα δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα.
Μακροπρόθεσμα, ο Γουάιτ και η ομάδα του οραματίζονται πλαστικά που διαπερνώνται από διασταυρούμενα κανάλια, έτσι ώστε τα υγρά να μπορούν να αναμειχθούν σε οποιοδήποτε «τραύμα», όπου και αν βρίσκεται αυτό.
Αν και η ενσωμάτωση ενός τέτοιου «κυκλοφορικού δικτύου» θα είχε ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του αρχικού υλικού, η έκταση αυτής θεωρείται ότι θα ήταν μικρή.
