Μια ιστορική «μεταφορά» της πολιτικής απήχησης του αυταρχικού λαϊκισμού από τη Λατινική Αμερική στην Ευρώπη διαπιστώνουν, σε άρθρο τους, οι New York Times, μολονότι τέτοια μοντέλα θεωρούνταν παρελθόν για τη Γηραιά Ήπειρο. Το ιστορικό φύλλο της Νέας Υόρκης θέτει μάλιστα το ερώτημα κατά πόσο ο φασισμός επιστρέφει στην Ευρώπη.
Η περίπτωση της «νεοφασιστικής Χρυσής Αυγής» στην Ελλάδα, όπως αναφέρουν στο άρθρο τους οι Φεδερίκο Φίντσελστάιν και Φαμπιάν Μποζόερ, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα της συγκεκριμένης κίνησης, την ίδια στιγμή που η Αργεντινή αρχίζει να απομακρύνεται από τον περονικό λαϊκό των Κίρχνερ και η Βενεζουέλα από την προσωπολατρία του Ούγκο Τσάβες.
Οι αρθρογράφοι στέκονται ιδιαίτερα στη συμμαχία της κλασσικής ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς υπό τους Μαρίν Λεπέν - Γκέερτ Βίλντερς, με το Εθνικό Μέτωπο της πρώτης να εμφανίζεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις στη Γαλλία ενόψει των ευρωεκλογών.
Αναφορά γίνεται και στον αντι-πολιτικό λαϊκισμό του Μπέπε Γκρίλο και του «Κινήματος Πέντε Αστέρων» στην Ιταλία, ωστόσο η υπόθεση της «Χρυσής Αυγής» στην Ελλάδα θεωρείται μοναδική.
Κι αυτό καθώς συνδέεται το υψηλό κοινοβουλευτικό ποσοστό της με τις βίαιες επιθέσεις οπαδών και μελών της κατά μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων, που φθάνουν μέχρι τη δολοφονική βία.
Ιδιαίτερη βάση δίνεται επίσης στις αντισημιτικές θέσεις της οργάνωσης, με κορωνίδα την άρνηση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.
Το επίσης ισχυρά αντισημιτικό και νεοφασιστικό κόμμα Jobbik στην Ουγγαρία εμφανίζεται έτοιμο να περάσει, εξάλλου, στη δεύτερη θέση στο κοινοβούλιο όταν διεξαχθούν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Η ανάπτυξη αντίστοιχων κινημάτων συνδέεται από τους αρθρογράφους κυρίως με την εφαρμογή μέτρων οικονομικής λιτότητας. Στη Λατινική Αμερική διαπιστώνουν μάλιστα ότι ο αυταρχικός λαϊκισμός εκφράζεται με την εξίσωση «παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων με ταυτόχρονη μείωση πολιτικών ελευθεριών».
Ο ευρω-λαϊκισμός, αντιθέτως, σύμφωνα με τους NYT, έχει ως κύριο στόχο τους μετανάστες, αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας ζητεί τη διάλυση.
Οι κ.κ. Φιντσελστάιν και Μποζόερ καταλήγουν ότι ο ευρωπαϊκός ακροδεξιός λαϊκισμός εμφανίζεται πλέον ως πολύ πιο επικίνδυνο φαινόμενο για το μέλλον σε σχέση με τις λατινοαμερικανικές αυταρχικές παραλλαγές του.
