Τρεις σπουδαίοι ισπανοί δημιουργοί ενώνουν το φλαμένκο με δύο αγαπημένα κλασσικά έργα, συνθέτοντας μία λαμπερή βραδιά με τα μεγαλύτερα αστέρια του παραδοσιακού ισπανικού χορού, σε μία κορυφαία παράσταση στο Ηρώδειο, την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, στις 9 το βράδυ.
Η «Κάρμεν» του Μπιζέ και το «Μπολερό» του Ραβέλ παρασύρονται από τη μαγεία του φλαμένκο και το καλλιτεχνικό άγγιγμα του διάσημου σκηνοθέτη Κάρλος Σάουρα, του αείμνηστου κορυφαίου χορευτή, χορογράφου και πρώτου καλλιτεχνικού διευθυντή του BNE (Ballet Nacional de España), Αντόνιο Γκάντες, και του συγκροτήματός του και του πρώτου χορευτή του BNE και κατόχου  του βραβείου του καλύτερου νέου χορευτή  παγκοσμίως  για το 2012, Σέρτζιο Μπερνάλ, σε μία μεγαλειώδη παράσταση με 4 χορευτές σολίστ – principal dancers, 25 χορευτές, 5 τραγουδιστές και 2 μουσικούς.

Η παράσταση, που σκηνοθέτησε ο Κάρλος Σάουρα, συνυπογράφοντας με τον Αντόνιο Γκάντες τη χορογραφία, τους φωτισμούς και την προσαρμογή του σεναρίου, και έχει υμνηθεί για την πρωτοπορία της, γνωρίζοντας αμείωτη επιτυχία, παρουσιάζεται 30 χρόνια μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Παρίσι, παραμένοντας σύγχρονη όσο ποτέ. Το μεγάλο της επίτευγμα ήταν ότι ενέταξε ένα είδος χορού, που τότε θεωρείτο απλά παραδοσιακός, το φλαμένκο, στις μεγαλύτερες παγκόσμιες σκηνές χορού, δίνοντας το έναυσμα για την εξέλιξή του.

Η μουσικοχορευτική θεατρική μεταφορά της «Κάρμεν» ήταν απόρροια της τεράστιας επιτυχίας της ομώνυμης κινηματογραφικής ταινίας του Κάρλος Σάουρα (1983), με τον Αντόνιο Γκάντες, ο οποίος ήθελε να αποκαταστήσει την προσωπικότητα της ηρωίδας, αφού πίστευε πως η Κάρμεν δεν υπήρξε στη ζωή της ούτε σατανική, ούτε δολοφόνος των ανδρών, αλλά μια τίμια, ειλικρινής και ελεύθερη γυναίκα, που, όταν αγαπούσε, το έλεγε και όταν έπαυε να αγαπά, το ομολογούσε με θάρρος και παρρησία.

Ο Αντόνιο Γκάντες ήταν ο επαναστάτης χορογράφος του ισπανικού χορού και ο δημιουργός του μπαλέτου φλαμένκο. Χρησιμοποίησε το φλαμένκο σε νέες μορφές χορογραφίας με καινούριες εκφράσεις, δίνοντάς του και πολιτικές διαστάσεις. Λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το 2004, δημιούργησε Ίδρυμα με το όνομά του, με σκοπό τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας του και τη διαφύλαξη του έργου του, καθώς επίσης και την προώθηση του φλαμένκο και του ισπανικού χορού γενικότερα. Οι θρυλικές του παραστάσεις έχουν ανανεωθεί, αλλά, φυσικά, πάντοτε τηρούνται οι κατευθυντήριες γραμμές και η πορεία που εκείνος χάραξε με το μεγάλο ταλέντο και τη βαθειά του  γνώση. 

«Μπολερό» με ισπανικό πάθος

Έχοντας χαρακτηρισθεί από τους κριτικούς, παγκοσμίως, ως ο Νουρέγιεφ του ισπανικού χορού, ο Σέρτζιο Μπερνάλ απογειώνει το ταμπεραμέντο και τη δύναμή του με τη χορογραφία του Π. Πόζο, δίνοντας ένα χορευτικό ρεσιτάλ επιδεξιότητας και ισπανικού πάθους, υπό τους ήχους του μαγευτικού «Μπολερό».

© GERARD UFERAS

naftemporiki.gr