Ο πιο «δημοφιλής» έλληνας πολιτικός, ο Ανδρέας Μαυρογιαλούρος, ζωντανεύει στη θεατρική σκηνή μέσα από το σκηνοθετικό άγγιγμα του ηθοποιού - σκηνοθέτη Γιάννη Μπέζου, που μας μιλά για την παράσταση «Υπάρχει και Φιλότιμο».
Πιο επίκαιρη από ποτέ, η διαχρονική κωμωδία των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου που παρουσιάζεται από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης, περιόδευσε σε όλα τα μεγάλα θέατρα της Ελλάδας και κάνει τους τελευταίους της σταθμούς στην Αθήνα.
Εξήντα τρία χρόνια μετά τη συγγραφή του, το «Υπάρχει και φιλότιμο» συγκαταλέγεται στα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα της ελληνικής δραματουργίας με θέμα την πολιτική. Ατάκες, όπως «Φάγανε... φάγανε… φάγανε... από παντού!» ή «πολύ θα ήθελα να δω έναν Έλληνα να πει: συγγνώμη… συγγνώμη ρε παιδιά... έφταιξα…», θυμίζουν κατά πολύ τη σημερινή πολιτική επικαιρότητα.
«Προσποιούμενος» ότι το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά, ο Γιάννης Μπέζος μάς συστήνει εκ νέου τον υπουργό Μαυρογιαλούρο, το όνομα του οποίου αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ορολογίας, και μιλά για την παράσταση και για την ελληνική πραγματικότητα.
Ο Γιάννης Μπέζος μαζί με τον Γιώργο Παρτσαλάκη.
Πώς ξετυλίγεται η υπόθεση της κλασσικής αυτής κωμωδίας;
Είναι η περιπέτεια ενός υπουργού, σε μία περιοδεία του στην επαρχία, όπου ανακαλύπτει άθελά του ότι οι πολίτες έχουν γι’ αυτόν την χειρότερη γνώμη, και δικαιολογημένα. Προσγειώνεται, λοιπόν, ανώμαλα και παραιτείται (ο πρώτος τίτλος του έργου ήταν ανώμαλη προσγείωση).
Πώς την προσεγγίζετε μέσα από τη σκηνοθετική σας ματιά;
Η αντιμετώπιση του έργου από όλους τους συντελεστές είναι σαν να ανεβαίνει το έργο για πρώτη φορά. Σαν να μην το γνωρίζουμε. Άλλωστε, και οι θεατές αυτό κάνουν. Προσποιούνται ότι δεν ξέρουν!
Παρά το χιούμορ της, είναι στην ουσία μία θλιβερή κωμωδία αμείλικτης πραγματικότητας;
Είναι μία καθαρή κωμωδία. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι πάντα ο καλύτερος τροφοδότης της κωμωδίας.
Τί υποδηλώνει η διαχρονικότητά της;
Αυτό δε σηκώνει απάντηση. Μόνο ερωτηματικά από όλους μας.
Πώς καταφέρνει το θέατρο, όχι μόνο να αντιστέκεται σθεναρά, αλλά και να παρουσιάζει άνθιση, την ώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν από την οικονομική κρίση;
Οι περίοδοι κρίσης - όχι μόνο οικονομικής - δημιουργούν ανησυχία. Η ανησυχία είναι το πρώτο συστατικό της τέχνης.
Ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημά σας για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας;
Δεν εξεπλάγην. Το περίμενα. Όταν τολμούσαμε να μιλήσουμε, κάποιοι, για τη φούσκα που μας περιέβαλε και τον αρχοντοχωριατισμό μας, μας κοιτούσαν παράξενα. Με στεναχωρεί η έλλειψη ορίζοντος για τους νέους.
Με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση, έστω και την ύστατη στιγμή;
Να μάθουμε γράμματα και να εννοούμε τη λέξη “δημοκρατία”, όπου την εκφέρουμε.
Τί σας τονώνει το ηθικό;
Ότι έχουμε ένα παρελθόν - όχι πολύ μακρινό - που μπορεί να αποκαλύψει μέσα μας δυνάμεις, που κι εμείς οι ίδιοι αγνοούμε. Για να γίνουν θαύματα, πρέπει να πιστεύει κανείς σε αυτά (Κάρολος Κουν).
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος, σκηνικά – κοστούμια - φωτισμοί: Αντώνης Χαλκιάς, βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Σταυροπούλου. Παίζουν: Γιώργος Παρτσαλάκης (Ανδρέας Μαυρογιαλούρος), Τάκης Παπαματθαίου (Θόδωρος Γκρούεζας), Θανάσης Βισκαδουράκης (Γιώργος, ο ιδιαίτερος), Τάσος Γιαννόπουλος (Πανάγος), Ευγενία Δημητροπούλου (Αλίκη Μαυρογιαλούρου), Μανώλης Σορμαΐνης (Κώστας Σιλυβριώτης), Νεκταρία Γιαννουδάκη (Νάντα Μαυρογιαλούρου), Νίκος Σκουλάς (Σωτήρης), Αντιγόνη Νάκα (Λάμπαινα), Ελένη Τσιμπρικίδου (Λώρα Σιλυβριώτη – Κατίνα), Ηλίας Μιχαλογιάννης (Σωφέρ).
Πρόγραμμα περιοδείας
8/9: Αιγάλεω (Δημοτικό Θέατρο «Αλέξης Μινωτής», 9/9: Πειραιάς (Βεάκειο Θέατρο), 11/9: Γαλάτσι (Άλσος Βεΐκου), 12/9 Αχαρνές (Θέατρο Μ. Θεοδωράκης), 13/9: Βριλήσσια (Θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη), 14/9 Ασπρόπυργος, 15/9: Πετρούπολη (Θέατρο Πέτρας), 16/9: Κορυδαλλός (Δημοτικό Αμφιθέατρο Θανάσης Βέγγος) και 17/9 Χαλάνδρι (Θέατρο Ρεματιάς).
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
